Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 21 août 2010 en lenga nòsta.
Boumians e Caracos
Per l’Agachaire
Boumians ò Caracos (per nautres, es parier) an despuei lòngtemps sa plaça au nòste. Lòng de nòstes camins de segur, mai pereu au mitan des tradicions provençalas.
Tot lo monde conoisson son romavatgi ai Santas, e sa devocion a santa Sara, emai aquò siegue puslèu recent.
Mai cu saup que la lenga que parlon entre eles, ei sovent la lenga nòsta, ò lo catalan ? Ieu n’ai conoissut un, despareissut fai pas gaire, qu’èra de Pertús, e que jamai me parlava pas qu’en provençau. E ai entendut en Rosselhon un jove Caraco demandar, un pauc estonat, en catalan a un vièlh professor de Barcelona, qu’ensenhava a Cambridge, e qu’aviá tot l’èr d’un universitari anglés, s’èra pas Gitano…
E aquò’s pas d’aièr. Veso dins les archius de Forcauquier que, en 1518 per exemple, per lo segond còp, la comuna dona de sòus a de Boumians que passon : « Item plus pause aver pagat, per comandament de monsenhor lo sendegue Mevolhon, a la segonda banda dels Boymencs que passeron del temps de ma thesauraria, so es sieys gros ».
Mai m’aviso qu’ai encara quasi ren dich, e que ne’n rèsta tant ! Adonc l’i tornarai. E per de qué ne’n parlar ara tot bèu just ? Bota, demandètz a una Boumiana : tant ela vos o dirà…