Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire dau dissabta 9 d’avost dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 9 août 2008
en lenga nòsta
Sant Seren
Per l’Agachaire
Lo sant dau jorn que retenèm, d’abòrd qu’ei nòste, es ara ben oblidat, emai de son païs, qu’es pasmens Marselha…
Ne’n fuguet avesque a la fin dau sègle VI, e ce que sabèm de sa vida ajuda gaire a comprendre sa sanctificacion… Passet una bòna part de son tèmps a luchar còntra la veneracion dei Marselhés per les imagis de sei sants, e jusqu’a la Bòna Maire e a son fiu… Per eu, tot aquò les aluenchava gaire de son idolatria passada…
Ben entendut, lo papa (qu’èra sant Gregòri), li remontava lei braias per letra de tèmps en tèmps. Mai Seren refusava de crèire que lo papa aguèsse cabuçat pereu dins l’idolatria, se pensava qu’aquelei letras èron faussas, e continuava son òbra…
A la fin, pasmens, lo papa lo faguet venir a Roma per li dire tot aquò en fàcia. Sabo pas s’ei lo còp de l’emocion, mai sant Seren ne’n morèt en tornent, a Blanderat (Biandrate), dins lo diocèsi de Vercelh (Vercelli), au nòrd-est de Turin.
Sus son tombèu se passèron puei de causas extaraordinàrias, e l’i venguet venerat coma un sant, mentre Marselha l’oblidava. Lo retorn de tròç de sei relíquias dins son païs fuguet un vertadier roman, que s’acabet quand monsenhor de Mazenòd ne’n ramenet un braç entier, lo 9 d’avost de 1840.
Apondrem qu’aqueu sant es invocat còntra lei malastres publics. Ce que pòt totjorn servir…