Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire dau dissabta 16 d’avost dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 16 août 2008
en lenga nòsta
Sant Ròc en Provença Nauta
Per l’Agachaire
Sant Ròc, qu’es encuei sa fèsta, fuguet lòngtemps fòrça populari en Provença. Dins pron de glèisas e de capèlas, lo vesèm encara en estatua, ò en tablèu, totjorn acompanhat de son chin. Aquò perqué aqueu sant montpelhierenc dau sègle XIV, retirat dins un bòsc malaut de la pèsta, l’i fuguèt retrobat per un chin, que li aduguet puei cada jorn un pichon pan, tant que garisset pas.
En cò nòste, la Sant-Ròc èra la vòta de Castèunòu-Miravau. Mai es a Alòs (les Alossards dison « Aroès ») que ne’n fasián lo mai de cas, d’abòrd que li avián bastit doas capèlas, en mai d’un autar dins una autra.
Aqueles capèlas, les avián fachas a l’ocasion de la pèsta de 1630, l ‘una au quartier de la Baumèla (remplaçada en 1891 per un simple oratòri, mai totjorn au mème sant), l’autra pròchi lo camin de Colmars (prononciat « Cormàs »). E a la capèla de Bochiers, ont èra l’autar de sant Ròc, encara au sègle XIX, lei gents que i anavon a la messa se plaçavon davans per recebre sa proteccion.
Encuei, sant Ròc es plus gaire festejat ni pregat, d’abòrd qu’ambé les antibiotics, la pèsta nos fai plus tròp paur. Mai mèfi ! Se contunhèm de n’empassar coma aquò au mendre raumàs, d’aqueles antibiotics, un d’aqueles quatre matins nos faràn plus rèn (aquò comença dejà), e aurem plus gaire d’autre remèdi que de tornar pregar sant Ròc…