Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 4 octobre 2008
en lenga nòsta
Francés d’Assís
Per l’Agachaire
La Provença deu fòrça a sant Francés, que se festeja encuei.
S’es agut dich que sa maire èra Provençala, mai, subretot, tre lo sègle XIII les Provençaus van èsser dins les promiers a seguir sei leiçons. Es ansin que, per restar au nòste, se bastiguèron de convents francescans a Dinha, Forcauquier, Manòsca, Relhana, Riès e Sisteron. D’alhors, leis Ordres Mendicants se desvolopèron mai que mai en païs d’òc, onte sa densitat fuguèt lo doble de ce qu’èra en païs d’oïl.
Se saup pereu que sant Francés aguèt lo promier l’idèia de metre en scèna, ais Calendas de 1223, una representacion de la Nativitat : fuguèt ansin l’avi tant de nòstes Pastoralas coma de nòstei Belèms.
Subretot benlèu, lo francescanisme laisset una abondosa literatura occitana, encara inedicha dins sa majoritat. Conservats a la Chiesa Nuova d’Assís, son 25 tèxtes que n’an publicat que d’unes tròç, coma « La vida del gloriós sant Francés », ò « Las admonicions de sant Francés ». E dins les autres tèxtes, cu aicí a legit la « Vida de santa Doucelina » de Dinha, qu’èra, segon Renan, « un des joyaux de la piété franciscaine », encar pus bèu que lei « Fioretti » de Francés ?
Un còp de mai, l’òm pòt constatar que, en plen sègle XXI, siam encara pron luenh de tot conóisser de la literatura nòsta, emai medievala…