Amics occitans,
La cronica Ribon-Ribanha d’ancuei, titrada « La cascada d’Aubrés. », v’es prepauada da Andrieu Guyon, amic de l’IEO-06.
Asperam tanben lu vòstres escrichs per li cronicas futuri, que sigon racòntes dau passat ò dau quotidian, articles jornalistics, galejadas, poesias, cançons, scenetas de teatre, bandas dessenhadi…
a l’adreça :ribonribanha@yahoo.fr
« La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc !
La cascada d’Aubrés.
Fau d’en premier vos dire que lo trecòu de la comuna es la montanha de Cogoir (1214m) e que de sei pendís regolejan leis aigas de pluèia, de nèu ò de chavana d’estiu.
Au pè dau valat de « Corinhe » se tròba una bèla granja emé sei còntra-vents blus, seis ouliviers, seis auciprès e un prat ben verd, que dins son mitan davala un bèu riu d’aiga clara e linda. Un ròde que se sona bijarrament « quartier de l’Infernet ».
Mai de monte avena aquela aiga ?
E ben, son sorgent giscla d’una bauma pròcha de la granja : un vertadier sorgent vauclusenc.
A passat temps, de recercas an permés de descurbir, a 250 m au fons d’un avenc, una ribiera levant e un laus de 25 m de lòng.
A l’ora d’ara, l’intrada de la bauma es barrada. Lo torrent contunia son camin vèrs son ponch de casuda. Es aquí que se debana l’espectaclós.
Dins un cieri en mieg-cèucle, lo gaudre cabussa de 10 m d’aut, fa ausir un bruch ensordant. De nivolinas clarinèlas enmantelan lo tombant de l’aiga. L’aiga tras que cauquiera, desempuei de temps, a entuvelosit lei mossas e lei liquèns. A son pè l’aiga s’escola sus d’escaliers que van en s’alargant. Aquí euses, rores centenaris, veges senhorejan. Un banc public vos convida a vos pausar, a barrar leis uelhs per la meditacion espirituala.
Tot aqueu gorgolinat se mescla a un pichòt torrent que ven de la comba de Cogoir e que s’escola per passada en pichòtei banhadoiras vèrs lo gaudre de Vernusiera.
Dins un darrier saut brusissent, passa la rota imperiala 94, que vai de Pònt-Sant-Esperit a Briançon, l’aiga viva s’en vai avenar la ribiera Egue, que vai s’ennegar dins Ròse. E ben fau saupre, de segur, que lo relarg d’onte siam nascuts, siam toti d’enfants de Ròse, diausse !
En caminant de lòng dei dogas de la Vernussiera, belèu aurètz-ti la chabença d’observar un arnier ò vira-vent, pèira preciosa volanta qu’agacha lei pichòt peis de la cima d’una branca, ò lo gincla-plongaire ò merle blanc capable de cabussar dins lo fòrt corrent emé ardor per agantar, li larvas de babaus e lei pichòts cruveluts que vivon au fons de l’aiga.
Andrieu GUYON