Siam sempre en cerca d’una peceta ò d’un troç de peça per faire jugar de monde : escolans, estagiaris, gents d’un cors de lenga, ti sabi ieu… Aquí una adaptacion au niçard d’un tèxto de Pèire Celestin DELRIU, trach de « Parlar e Jogar en occitan » (tòm 1) editat da l’Escòla Occitana d’Estiu en lo 1987.
VAI TE’N ACAPIR LI FREMAS
En la sala grana d’una vilà ò d’un apartament
Personatges : Margoleta, (esposa de Victòr).
– Premiera vesina
– Segonda vesina
– Terça vesina
– Quarta vesina (Madalon).
– Quinta vesina (Mma Manjapan).
– Victòr, (l’òme de Margoleta).
– Un aprendís ò aprendiva
Margoleta : – Mas que fa, Bòn Dieu, que fa aquel òme ? Deuria èstre tornat en aquest’ora !
-Premiera vesina : – Vos faguetz pas de bila Margoleta, va arribar, lo vòstre òme.
–Margoleta : – Si serà pas trompat de camin ?
-Segonda vesina : – Pensatz un pauc, paura ! Toi ensems seràn anats beure un gòto a la beguda.
-Terça vesina : Ò ben batre barona ! Lu òmes sabetz…
–Margoleta : – Sabi ben. Lo mendre cotilhon lu ensigala.
-Madalon : – Ne’n sabi quauqua ren !
-Mma Manjapan : – E finda ieu.
-Premiera vesina : – Chuto ! Cresi que ven aquí.
-Segonda vesina : – Aí, es eu. Me’n vau, Madama Margoleta.
-Terça vesina : – Adieu, vos laissi calinhar !
Margoleta : – Ò, li a de temps que tot aquò es acabat.
-Terça vesina : – Vai, cau pas mi cuntar aquò a ieu.
-Madalon : – Me’n vau finda ieu, que lo temps passa ! Bòna nuech, Madama Margoleta.
-Victòr : – Adieu la mieu perlòta. Siás encara levada ?
–Margoleta : – T’asperavi
-Victòr : – Que viatge ! Ne’n veíi pas plus la fin.
–Margoleta : – Mete-ti achiu.
-Victòr : – Aí, tombi la vesta e…
–Margoleta : – As taula messa. Assete-ti que deves aver fam.
-Victòr : – Dii pas de non que lo dinnar èra puslèu maigrolet. Ai lo ventre vuei e mi tardava d’arribar. Figure-ti…
–Margoleta : – T’ai fach una sopa de caulet.
-Victòr : – Bòna idea. Figure-ti que lo president…
–Margoleta : – Es pron salada au manco ?
-Victòr : – Va ben, figure-ti…
–Margoleta : – As lu berris banhats. M’as pas dich qu’a plòugut !
-Victòr : – Doi estissas, esquasi ren. Figure-ti…
–Margoleta : – A seque-ti alora que ti vas refreiar.
-Victòr : – Aquò pòu asperar.
–Margoleta : – Après toisseras la nuech entiera.
-Victòr : – Bòn es fach. Siás contenta aüra ? Ti diíi…
–Margoleta : – Excuse-mi de ti copar. Dau temps que li pensi…
-Victòr : – E donc que li a ?
–Margoleta : – Li a « caua » qu’a telefonat ‘sto matin.
-Victòr : – Cu « caua » ? Lo carsaladier ?
–Margoleta : – Non pas eu « caua », sabes ben aqueu que s’està a la Ternitat.
-Victòr : – A ! Balicò ! E que volia ?
–Margoleta : – Ti dire que t’anava remborsar.
-Victòr : – Bòna nòva. Lo sonerai totara. Ti diíi donc…
–Margoleta : – Que ne’n dies d’aquela sopa ? Es bòna non ?
-Victòr : – Es mai que bòna. M’escotes ?
–Margoleta : – Aí que t’escoti. Ditz, as pensat a postar la mieu letra ?
-Victòr : – Li ai pensat.
–Margoleta : – Bòn, mi faíi un pauc de marrit sang. Alora t’escoti.
-Victòr : – E ben figure-ti que lo president…
-Mma Manjapan : – Mi porriatz pas prestar lo suça-possiera, Madama Margoleta, se aquò vos gena pas de tròup ? Ai lo mieu que si desmanega.
–Margoleta : – Sus lo còup, Madama Manjapan. Vequí ! (Li dona l’aspirator)
-Mma Manjapan : – Mercí, a carga de retorn ! (se’n va)
–Margoleta : – Li fremas au jorn d’ancuei an totjorn besonh de quauqua ren. Que diíes lo mieu espós ?
-Victòr : – Diíi que lo president, còntra tot esper…
–Margoleta : – Ò paure, que as aquí sus la gauta ? Un boton ?
-Victòr : – Sabi pas.
–Margoleta : – Bessai una ponhadura de zanzara.
-Victòr : – Aquò si pòu. Èri a ti dire que lo president…
-L’aprendís : – Madama Margoleta ?
–Margoleta : – Siáu ieu. Que voletz ?
-L’aprendís : – Vequí lo vòstre vestit lavat e pressat. Es lo bugadier que m’a mandat au vòstre per fins de vos espranhar un viatge fins au negòci.
–Margoleta : – Bòna idea. Quant ti devi ?
-L’aprendís : – Nòu euròs.
–Margoleta : – Ten garde-ti lo resta. E encara mercí totplen. Adieu.
-Victòr : – E ben per la tranquilitat.
–Margoleta : – As ben rason : que tracàs ! Enfin siam solets.
-Victòr : – Avèm augut una surpresa. Figure-ti que lo president…
-Madalon : – Ò ! Excusatz-mi, Madama Margoleta
–Margoleta : – Que si passa Madalon ?
-Madalon : – Lo pichon s’es talhat lo det emb’un cotèu : auriatz pas un pauc de tintura d’iòde ?
–Margoleta : – N’ai una topeta en lo bufet, es grèu ?
-Madalon : – A lo sang que pissa.
–Margoleta : – Lu pichoi ne’n fan totjorn una ! Mas que si passa d’amont ?
-Madalon : – Es lo pichon que crida.
–Margoleta : – Vai-li vito alora.
-Madalon : – La vos tornerai en arrier deman. Bòna serada.
–Margoleta : – Pressa pas, bòna nuech, Madalon.
-Victòr : – Esperi qu’aqueu « randam » es acabat. Repilhi lo racuente…
–Margoleta : – As rason, que vòles, après d’aquesta sietada ? Una lesca de jambon (cambajon), es bòn, ven de’n cò de Cristini.
-Victòr : – Marcha per lo jambon.
–Margoleta : – S’estimes mai un bocon de pastís d’auca ?
-Victòr : – Coma vòles ! Èri donc a ti contar que…
–Margoleta : – Una segonda vau ascendre la television. (retorna sus lo còup) Sabes cen que faion veire au pòste ?
-Victòr : – Non !
–Margoleta : – La cambra dau director Departamentau dei Contribucions.
-Victòr : – La cambra mas perque la cambra ?
–Margoleta : – Una mànega de terroristas li avion mandat una bomba sota lo liech.
-Victòr : – L’an tuat ?
–Margoleta : – La bomba a pas petat.
-Victòr : – Aqueu monde son naissuts embé la crespina.
–Margoleta : – Embé toti aquesti marridi nòvas anavi denembrar…
-Victòr : – Oblidar que ? Non mi faire languir !
–Margoleta : – …anavi denembrar de ti faire veire la raubeta que mi siáu crompada ancuei en saldo… una minuta, la vau passar.
Dau temps que sòrte, l’òme manja silencioament, liege lo jornal. En la cambra lo telefòno tinta e Madama Margoleta respònd sensa que l’òme li fague lo mendre cas.
Margoleta : – Alò ! Escoti ! … A ! Siás tu Carolina ? Es un pichon ? Un mascle !… Siáu ben contenta per vautres. Juli deu èstre urós, imagini… coma lo sonatz ? … Demostènes ?… Pròpi un bèu nom… E dii, as pas tròup patit au manco ?… En una virada de man ?… Coma ieu embé o mieu Teocrites ! … Que ?… Si mete a bramar ? E ben ti laissi Carolina e toti li mieu felicitacions… De mai que venon dau font dau còr, sabes ! Anem, adieu, que deves èstre fatigada… Ti sonerai. Aí, aí, finda ieu…Chau !
Margoleta : – (a Victòr) Èra Carolina…Es un pichon masclon… Tot s’es ben passat. Mas as ren per beure ! Vòles un pauc de vin dau Var ?
-Victòr : – E ?
–Margoleta : – Ti demandi se vòles un chícol de vin dau Var ?
-Victòr : – Non va ben ensinda. Mercí.
–Margoleta : – Vòles una frucha ?
-Victòr : – …..
–Margoleta : – Victòr, ti demandi se vòles una frucha !
-Victòr : – Una frucha ?
–Margoleta : – Aí, una frucha. Duermes ò que ?
-Victòr : – Liegi.
–Margoleta : – D’acòrdi mas porries escotar.
-Victòr : – Mas t’escoti, e mai fau basta qu’aquò t’escotar.
–Margoleta : – As lo nas ficat en lo tieu jornal e dies que m’escotes, mas m’escotes pas mai que se siguèssi una bartavèla ! Siáu bòna basta a ti servir, ti soïnar, ti coconar e ne’n passi. Siáu bòna basta per aquò, ieu, e per escotar cen que di mon senhor e mèstre. Mas coquin d’un Bòn Dieu, siam pas plus a l’atge-Mejan !
-Victòr : – Mas !
–Margoleta : – Un òme normal qu’estimeria coma si deu la sieu frema…
-Victòr : – E donc, que faria e que fau pas ?
–Margoleta : – Ti sabi ieu… Mi conteria la sieu jornada, li sieu dificultats, li sieu sodisfaccions, lo monde qu’a vist.
-Victòr : – Mas enfin…
–Margoleta : – Sabi cen que dii. Ten, per exemple, mi porries parlar dau tieu president que devia venir a París…
-Victòr : – Que dies ?
–Margoleta : – Ren.
-Victòr : – Que lo diau mi pòrte en infern, capisserai jamai li fremas.