– Qué de nòu ? Cadun au sieu torn conta la sieu setmana
– Coma lo diètz en niçard : Le plus haut sommet de cette montagne est difficile à atteindre et exige courage, patience et adresse.
– Contatz un remembre esportiu. (cadun escriu quauqui regas per lo dimarç 16 de junh)
Participèron au cors : Crestian, Joan-Pèire, Rogier, Mari-Do, Quiquí, Alexandra, Geraldo, Choaseta, Romieg, Anna-Maria, Marc. Jennifer auguèt de problèma de conexion.
– Qué de nòu ? Cadun au sieu torn conta la sieu setmana
Lo qué de nòu de Joan-Pèire : Diménegue de matin aprofitèri dau soleu per faire un pauc de bicicleta. Aneriam embé Regina fins ai Marinas que s’atròvan a Vilanòva de Lobet. Lo darnier còup que l’i anèri, l’i èra una pista ciclabla per li bicicleta mas aquí li marcas per sòl avian despareissut. Es curiós ! Pasmens l’i èran sempre autant de bicicletas. Alora perqué ? Cu lo mi dirà ?
– Coma lo diètz en niçard : Le plus haut sommet de cette montagne est difficile à atteindre et exige courage, patience et adresse.
La mai auta cima / lo som lo mai aut / d’aquesta montanha es fòrça/ totplen malaisada/ malaisat / d’agantar e demanda coratge/ pasciença e gaube.
– si donar de gaube : s’ingénier.
– a de gaube per ren : il ne sait rien faire.
– gaubejar : manier avec attention, ménager.
– Contatz un remembre esportiu. (cadun escriu quauqui regas per lo dimarç 16 de junh)
Cambada en Creta de Choaseta CLEMENT :
M’agrada de faire de cambadas en montanha, un jòrn la mieu amiga Cecília mi convidèt a mi jónher au sieu grop per faire una cambada de uech jorns en Creta . Traverserem, mi diguèt, la Creta dau nord au sud per la montanha pi caminerem en li cluas de Samaria fins a la mar dont bivaquerem sus la plàia pi pilharem la draia dau sud per lo retorn. Bèu programa, alora d’acòrdi !
Èra fin setembre dau 1987 e l’i faía encara pròpi caud. Lo segond jorn dins la montanha, au bot de tres oras de caminada, li nòstri bachorlas èran ja vueii e degun ponch d’aiga èra en vista. Après cinc oras de cambada, anequelits dau soleu, arriberiam en riba de mar davant li roinas d’un temple grec e, miracle, auderiam raiar l’aiga ! Tot lo monde si degolèt vers lo garde que nen permetèt d’emplir li nòstri bachorlas. Aquest jorn d’aquí, avèm conoissut dau bòn lo set !
Per vos dire tot, l’i èran que doi celibataris dins lo grop e siguèt lo principi d’una novèla vida de bònur e de viatges embé Geraldo.
L’espòrt de Marie-Do
L’espòrt que ai lo mai practicat es l’esquí.
Comencèri l’esquí jove embé un material que si faía d’un temps. Li cauçuras èran cordeladi doi còups calía ben costrénher li doï, èra lòng ; aquò si sonava « dobla camba ».
Lu esquís èran lòng finda. Per trovar la bòna longuessa calia levar un braç sus la tèsta, ieu avii d’esquís de 1,90 mètres. Li fixacions : un còup estacada davant a la butada, la fixacion faía lo torn de la cauçura per pilhar lo talon. Normalament quora un picava dau nas l’esquí devia sautar, mas pas totjorn : mi rompèri li doi cavilhas.
A La Ternitat acompanhèri lu escolans embé Rogier lo dimècres a Limon en Itàlia per emparar l’esquí ai joves. Pilhavam lo tren de nèu per la jornada.
Esquièri encara l’annada dei mieus 70 ans : èra a gratis per lu vièlhs !!
Cambada sus lo GR 20 en Còrsica dau sud.de Geraldo
La partença èra de Santa Lucia de Porto-Vecchio embé lo club de cambada dau PGHM de Puget-Teniers per faire la partida sud dau GR 20 en portant un sac de tretze quilòs. La premiera dificultat siguèt lu agulhons de Bavella embé la magnifica vista sus la mar de cada caire dau camin, aquò recompensa dei esfòrç fornit per arribar tant aut en quauqui oras. La continuacion siguèt la descuberta dei crestas de montanhas, dei torrents, dei planuras sensa gent e totjorn la mar dei doi caires. Lo jorn lo mai lòng siguèt una caminada de dètz oras.
Finalament au bot de sèt jorns, lo monde civilizat apareissèt e manjavam una meleta au brocciu ben meritat denant si rendre a la gara e rajonhe Ajaccio per pilhar lo batèu per Niça . Es un remembre memorable.
« Lo paigran es un campion » da Crestian
L’autre jorn, cercant dins una boita, ai retrovat una medalha d’aur qu’avii ganhat quora èri jove. Dau temps dont d’autres anavan sus la Luna, ficar de drapèu american, faíi d’espòrt en canoe sus la Ròia, la ribiera tumultuoa dau nòstre arrier país.
Aqueu diménegue de setembre, faíi una compéticion de calada de velocitat, en canoé solo emb’un batèu especial per anar vito-vito. E justament faguèri una calada perfecta e arribèri a Brelh sensa crucis. Medalha d’aur.
Ai montrat la medalha au mieu felen que siguèt pròpi impressionat. « Papet es un peis, un gran campion esportiu » e avia de belugas dins lu uelhs .
Segur que li avia pas dich que, aquest jorn, dins la mieu categoria de la competicion, èri solet !!!
L’espòrt de Rogier
L’espòrt n’ai fach quora èri jove : A velò anavi fins a Vaugranier per córrer de matin. Estaíi a Antíbol. Denedavi en mar perqué non l’i avia de pesquiera a l’época tot aquò per l’estirassament au CREPS.
Lo sabètz sautèri la mieu autessa : 1,75 mètres. Faguèri de tennís per èstre totjorn en forma e ben segur d’esquí embé lu escolans de La Ternitat e Marie-Do a Limon ; vorguèri meme mi tornar un pichon italian : mi cresii que siguèsse un dei mieus escolans.
Oblidèri lo fot : mas avètz la fòto !!
Aüra regarji l’espòrt dins la poltròna davant la tele.
Adiu,
Sabe pas encara se me vau poder connecter queu ser, mas vist qu’ai preparat un pitit text sus l’espòrt, lo veiquí (non es de niçard per contra… direm qu’es per far trabalhar l’interdialectalitat) :
« Espòrt d’Alexandra»
I a mai d’un biais de far cas d’un espòrt : en far o en agachar…
Per zo far, çò que m’agrada plan, quò es de marchar o de dançar. Segur que per dançar, ara, quò es un pauc complicat, que las masurcas ò las escotishs se pòden pas dançar a mai d’un metre de distància. Per contre, lo fandango ò los sauts bearnes, quò es mai simple…
Per agachar d’espòrt, i a la television ò l’estadi. Quò es pas possible de comprener çò que se pòt viure dins un estadi se i setz jamai anat (bon vertat que pòdes totjorn eissaiar mercés a la lectura de « Carton jaune » de Nick Hornby, un libre que conselhe). Una rencontre dins un estadi, quò es sentir l’adrenalina montar o davalar en armonia coma los vesins (coneguts e desconeguts) dins l’estadi. E puei i a tot plen de rituaus. Per lo rugbí, a Tolosa, cada partida es una festa amb musicians, bandas, begudas e foodtrucks dins l’estadi Ernest-Wallon (que l’equipa de Tolosa n’es proprietari), onte se boiran afogats deus doas equipas. Ovalion (la mascota) se passeja dins l’estadi, i a de monde a la botica tanben, de còps de dedicaças. E puei, lo premier eveniment de la partida, quò es l’arriba daus carris amb los jugaires daus doas equipas. Me demandi quand quò serai tornamai possible que a l’arriba daus carris i a pas de distàncias entre los supportaires, benleu encara mens que dins l’estadi…
E après i a l’eschaufament, e enfin la partida, amb de chants,… o çò que se pòt definir coma un chant, de moments ont tot se passa plan e sem uròs, e de moments onte avem nonmàs enveja de romar… Una partida de rugbí, quò es tot quò quí. E de còps i a de moment de pas creire, coma i a un an, quand Tolosa a ganhat son XXen boclier de Brennus contra Clarmont d’Auvernha! I era pas, ai degut ´gachar la partida a la television dempuei…l’Auvernha onte era per la dimenjada.»
Joan-Pèire : Rescòntre de fotbal dau 17 de decembre dau 2005
OCCITANIA 1 – MÓNEGUE 2
Lo 17 de decembre dau 2005 a 3 oras dau vèspre, lo rescòntre Occitania-Mónegue si debanèt sus l’estadi de Cau Dalh a doi pas de l’estadi LOÍS lo segond. Totplen de Monegascs e totplen mens d’occitans, lo cau ben dire, avian fach lo desplaçament.
En la tribuna oficiala assistèron au mach costat monegasc : lo President dau Consèu Nacionau de Mónegue Stéphane VALERI ; lo President de l’equipa dau Mónegue ; Dònas Eliana MOLLO e Menica SALVO, rapresentanti de l’ensenhament dau monegasc. Costat occitan, li èran lo president de l’associacion dei cònsols e eligits occitans sénher Rogier LASSAQUE ; lo president de l’equipa d’occitania Pèire COSTA e Joan-Pèire BAQUIÉ vici-president dau CREO-Provença que rapresentava lo President Pèire BRECHET.
La premiera mitan foguèt totplen equilibrada. Li doi equipas donèron tot cen qu’avian en li sieu tripas : 1-1 a la mitan. En lo segond periòdo, lo juec occitan èra mai chaplat, desordonat, lo balon èra mai dins lo camp occitan que monegasc. L’equipa d’occitania mancava d’organizacion e non saupèt si donar d’ocasions de marcar. La partida s’acabèt sus un 2-1 ben ameritat en favor de l’equipa monegasca.
La terça mitan dins un grand palaci nos a permés d’escambiar de presents e de téisser de liames emb’ai amics monegascs presents. Avèm pilhat data, tra autres, per una vísita de Mónegue en lenga monegasca.
Toi lu escambis de la jornada, lo devi dire si faguèron en lenga, cadun emplegant la sieua dins l’inter-comprension. Li nòstri lengas an ganhat perqué trovèron aquí un luec novèu de socializacion per la lenga. Basta per aquò vòlem aremerciar toi lu organizators d’aqueu rescòntre.
