Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e doi ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 14 de junh dau 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Un 14 de junh
Eriam en junh de 1907, e la revòuta dei vinhairons lengadocians n’èra a son cimèu. Lo quatòrge dau mes, a l’Illa qu’autre temps sonavon de Venaissin, mai que desenant li disián sus la Sòrga, naisset un òme qu’anava venir, eu pereu, un grand revoutat : Renat Char.
E, mai que l’immense poëta que fuguet, ei lo grand resistent qu’a retengut la Provença nauta, onte lo « capitani Alexandre » ̶ son faus-nom, coma totei ses companhs n’avián un ̶ despuei Ceirèsta, onte restet de 1940 a 1944, comandava la SAP (« Section Atterrissage-Parachutage ») despartamentala.
A de carrieras a son nom a Manòsca ò Santa-Tùllia, de lausas a Ceirèsta e Forcauquier, qu’en mai, per lo centenari de sa naissença, li faguet bastir una fònt. Fau dire que ce qu’escriguet sus aquela vila, dins sei « Feuillets d’Hypnos », an de que la rendre fièra. (Entre autrei : « Ce rocher de braves gens est la citadelle de l’amitié. »)
Mai, ieu per ieu, pòdo pas m’empachar de me sovenir que mon paire l’i èra, dins la SAP, ni de totei les racòntes que n’aviam dins la familha. Lei diguèro a sa veusa, venguda par l’inauguracion de 2007, ce que la toquet fòrça. En mai d’aquò, gardo d’unei letras sieunas a mon paire, qu’una d’après la Liberacion ditz de coma fuguet lèu decebut politicament d’aquela vida d’après, qu’aviá tant patit per la rendre possibla…
Jean Yves ROYER