Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas dau 25 de decembre dau 2022 en lenga nòsta per l’Agachaire
Un autre jorn de buou
Cresètz benlèu que, lo fach qu’aqueste Novè tombèsse un dimenge, vai interrompre ma tiera de cronicas consacradas a la bovina ? E bè nani ! Simplament, ei d’un buou qu’a just sa plaça encuei que vos vau parlar : aqueu de la crècha…
De pichòt, me pausavo pas la question de sacher d’onte sortiá aqueu buou, pas mai que l’ase que l’acompanhava. Mai au vist de l’endrech onte Jèsus èra naissut, ren d’estonant a sa preséncia. Pus tard, ai entendut dire qu’aquò s’atrobava dins l’Evangèli de sant Luc, mai es pas ben verai. Eu ditz just (mai o ditz tres còps), que l’an plaçat dins una grúٴpia, fauta d’autre endrech per lo metre. Qu’una grúpia siegue una manjadoira per lo bestiari, nos dona pas lo nom d’aquelei bèstias… Alora, onte l’an trobat ?
Dins lo libre d’Isaia, pareis. Mai eu parla pas d’aquò, qu’escriu a son començament (cito la Bíblia en òc de l’abat Roqueta) : « Un taur coneis lo que l’a aquesit e, un ase, la grépia de sos proprietaris. Israèl o coneis pas, mon pòble o compren pas. »
Per mandar lo bestiari d’Isaia manjar dins la grúpia de sant Luc, a faugut esperar un tèxt apocrife dau sègle VI, un pseudò-Matieu, qu’escriu : « Dos jorns après la naissença dau Senhor, Maria laisset la bauma, intret dins un estable e pauset l’enfant dins una grúpia, e lo buou e l’ase, pleguent lei ginolhs, adorèron aqueste. »
(De seguir)
Jean Yves ROYER