Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sieis ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 20 de novembre de 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lei lumes dei mòrts
Vaquí una tradicion antica, pron anciana en tot cas, qu’es en trin de tornar nàisser, ò nàisser un segond còp, qu’ei dificil de sacher lo rapòrt que pòt aguer ambé lei faires d’autre temps.
Fai quauques annadas que l’òm vei se multiplicar, sus les tombas dei cementèris, de molons de lumes de tota mena. Aquò vai de la simpla candèla au polit fanau, que demòron alumats tant que l’i a de flama dedins, e qu’òm la raluma ò la remplaça, en passent per d’aisinas modèrnas, que pòdon far lume de setmanas de temps. Pòt n’i aguer dos ò tres, tant coma una dotgena ò mai.
Autre temps, dins d’unei regions, l’i aviá per totei lei mòrts d’un cementèri un grand fanau de pèira, que l’òm podiá l’i gardar un lume de lònga. Dins lo despartament n’avem qu’un, au cementèri de Daufin, qu’èra estat tombat per regrandir lo portau, mais qu’èra estat dessinat, ce qu’a permés en 1981 a Alpes de Lumière, ambé l’ajuda dau consèu generau, de lo remontar ambé les pèiras que ne’n restavon. Se degun l’i mete plus de lume dins sa nicha, ni d’aiga sinhada dins lo benichier, pasmens son encara aquí.
Lo companhon peirier que lo remontet, Ivon Gonnet, que lei sieus sonavon Nantés la Tranquillitat, sensa ne’n parlar a degun, escaupret au fons dau benichier de marcas redondas, un pauc cavadas, coma se de dets umans, a fòrça, n’avián gausit lo fons…
Jean Yves ROYER