Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei, titrada « Letra a Rosalindo. », v’es prepauada da Marc WALTZER, vici-president de l’IEO-06.
Asperam tanben lu vòstres escrichs per li cronicas futuri, que sigon racòntes dau passat ò dau quotidian, articles jornalistics, galejadas, poesias, cançons, scenetas de teatre, bandas dessenhadi…
a l’adreça : ribonribanha@yahoo.frRetour ligne automatique
« La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc !
Letra a Rosalindo.
Car Mèstre, car Amic
Es vengut per nautres lo temps de ti saludar e bessai en aquesta annada anniversària de la tieu òbra maja, de faire un travalh de recerca e d’espandiment de cen qu’animava la tieu vida.
Tu, lo mèstre de la leteratura niçarda, tu, lo prince escondut de la poesia occitana, tu, lo precursor denembrat de Mistral e dei Felibres.
Escondut ? denembrat ? mas non, Niça la tieu vila, qu’a batejat una escòla dau tieu nom s’en va segurament far fèsta, e rampelar ai pichoi l’importànça qu’as per la cultura nòstra.
Per èstre ben segur, siáu anat arpentar a l’entorn dau camin vièlh de Gairaut fins de mendicar dai escolans novèus un avís sus lo tieu nom e la tieu òbra.
Foguèri estrabordit d’audir que degun podia mi parlar de tu, sensa levar lo suc e veire la placa que marca lo tieu sovenir. Degun per mi donar un peçuc d’entresenha ni basta un mòt de la tieu vida.
« Rosalindo Rancher, poèta niçard ? mas cu èra aquesta frema ? mas, cen qu’es aquela lenga tant aimada e aparada per eu ?» Cadun la sieu demanda, la sieu ignorança… e ieu, nec, a mi demandar cen qu’avèm fach per dementar l’enfant dau país e la sieu òbra grandassa.
Siáu calat en vila vièlha per mi rassegurar pauc ò pron, ai cercat per carrieras un signe, un detalh que mi porria menar a tu, ren de ren.
Bessai que si parla plus la lenga dau breç ?
Bessai basta un marrit pantais ?
La babaròta èra a mi roiar la tèsta. Plus grand caua d’esper, pura l’i son encara teatres, cantaires, associacions per la transmission dau nòstre parlar…
Negat en lo mieu pensier, mi siáu retrobat carriera drecha davant lo palais Lascaris, qu’as segurament ben conoissut, e li ai trobat un baudo, que semblava un pauc bimbaro, a comentar la sieu visita en la nòstra lenga. Ren podia l’empedir de parlar de tu e dei tieus amics. M’a, sus lo còup, parlat d’una edicion novèla de la Nemaïda en doi grafias e d’una mòstra dau mèstre Trachel per mi montrar que l’i es ren de perdut e que siás totjorn ‘mé nautres.
L’i serà totjorn una votz per s’enauçar e cuntar ambé respiech cen qu’as portat a la nòstra cultura e per caminar en la draia qu’as dubèrta.
« Podèm passar que dins la denembrança ». Basta a nautres de transmetre ai pichoi la jòia de ti liéger e bessai l’envuèia de montar faire fèsta en Cimiés davant lo covent e de balar au son de:
« L’archet campagnart que soubre de couarda frusti, Grafigna a rabaton de nota non troù giusti. » (La Nemaïda)
T’espèri en cambas e ti mandi un molon de baietas.
Viva
