Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sieis ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 07 d’abriu de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
La lenga dei jusieus… e d’autrei
Se lei jusieus avián de rasons d’aguer entre eles una lenga secrèta,
son pas solets d’aguer aquela necessitat – ò aquela utilitat. Mai que
mai dins de mestiers onte engarçar ses practicas (en tot cas de pas
tot li dire, tot en s’entendent entre eles) es una part de son trabalh.
Degun s’estonarà de l’i trobar en bòna plaça lo mestier de
maquinhon, e de tot ce que vira a l’entorn des chivaus. E aquí fòrça
èron crestians, e les caracos (en Camarga, mai pas soncament)
utilisavon volentiers aqueu biais de parlar. Podrem l’i apondre lei
mestiers dau teissut, patiaires e autres estraçaires, e pereu tot plen
de fierejaires.
Armand Lunel a contat aquí dessús una anecdòta personala
amusanta. Son paire anonciet un jorn a un de ses amics, marchand
de chivaus as Ais, mai pas jusieu, que son dròlle èra per se
maridar. L’amic li diguet alora en lo felicitent, qu’eu anava adonc
metre son « tarafsalin » e son « kinfaros ». Voliá dire que cargariá la
jaqueta e lo capèu montat. Mai lo paire Lunel comprenguet pas, e
son amic li deguet far la revirada…
Avem aquí una confirmacion qu’aqueu parlar podiá èsser
conoissut, e emplegat en un bòn besonh, per de crestians. Mai
vegueriam que la pus gròssa part des tèxtes qu’avem, escrichs
dins ce que sonem ara lo judeò-comtadin, son pas l’òbra de
jusieus, e nimai pas totjorn de comtadins.
Jean Yves ROYER