Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 10 de novembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Memòris mieus (5)
Se repreno lo fieu dau racònte mistralenc de son espelida, tombo
sus aquelei mots : « Ma proumiero sourtido sus li bras de ma maire,
que de soun la me nourrissié… », e aquò m’arresta subran. Sembla
pas que n’aguèsson mai dich qu’aquò a Mistral sus sa naissença, ò
bensai que n’aguèsse ren retengut, ni benlèu pensat digne de
memòria.
S’a ieu me ne’n diguèron ben mai, aquò s’aprend ai circonstàncias.
Mon paire aviá lèu agut rejonch la Resisténcia e dins la SAP
(« Section Atterrissage-Parachutage ») retrobava son bèu-paire. Mai
a la Liberacion dau Forcauqueirés, lo 19 d’avost, les Alemands
ocupavon encara Ate, e lei resistents d’aicí anèron ajudar ses
cambaradas d’ailà. E lo 22, venguèron anonciar a ma maire que son
òme èra estat tuat dau costat de Ceirèsta…
L’i aviá mai de sèt mes que m’esperava, e lo còp que li faguet
aquela anóncia, tot dins ela ne’n fuguet trevirat. Emai dins ieu, que
dejà podiáu tot sentir, e ne’n patir pereu. Quauques oras après, li
venguèron dire que non, fin finala mon paire èra soncament
blessat, e qu’una ambulància americana l’aviá reculhit, e menat
degun sabiá pas onte.
Ambé l’ajuda dei FFI, e lei laissar-passar necites, sa sòrre e aquela
de ma maire partèron tre l’endeman a sa recèrca, vèrs lo Var de’n
promier, puei dins la Vauclusa. Sachèron puei qu’es a Marselha que
l’avián aduch.
Jean Yves ROYER
(De seguir)