Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 17 de novembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Memòris mieus (6)
L’estiu de 1944 es per s’acabar, e s’avança l’automnada. Mon paire
es espitalisat a Marselha, e les causas se passon pas tròp ben. N’ai
entendut mai d’un còp lo racònte. Ò, puslèu, de tròç de remembres,
debanats au fieu dei circonstàncias, lèu mesclats a mes pròpris
sovenirs.
Quand ma maire fuguet per s’acochar, luega de la menar a la
maternitat de Forcauquier, fuguet conducha a l’espitau de Dinha.
D’abòrd qu’ailà, les Americans avián installat una antena pròchi lo
doctor Jove (un grand résistent), ce que permetet qu’una
ambulància de l’armada l’i faguèsse venir mon paire, per que
posquèsse èstre present per la naissença de son enfant. Doas
setmanas après ma naissença, fuguet ramenat a Marselha, mentre
ma maire demoret un moment a l’espitau, rapòrt a una marrida
flebita qu’aviá facha.
Un còp tornada a Forcauquier, se retrobet ren qu’ambé sa maire,
separada de son òme, que soleta lei fasiá viure. Un pauc dau gaire
qu’aviam (de galinas, de lapins, quauques oliviers, una vinha), lo
rèsta en trabalhent en cò des uns e des autres. Tot aquò ambé mon
paire a l’espitau, que sabiam pas quora ne’n sortiriá. Adonc, de
lònga plorava mentre ma grand la repreniá : « Plores pas coma
aquò, que li dones de marrit lach a ton pichòt !… » Alora ma maire
reteniá sei lagremas, mai tot restava au dedins, coma me o diguet
puei.
(De seguir)
Jean-Yves ROYER