Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 15 de decembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Istòria de ma Crècha (1)
Ma cronica d’encuei, auriáu poscut la sonar « Memòris mieus (10) ».
Mai s’atròba que les promiers sovenirs que me tòrnon puei,
d’aqueu temps de pichòt, son d’istòrias de crèchas. E coma siam
en temps calendau, d’abòrd que Santa-Barba es passada, e que
s’acabarà soncament per Candelosa, tomba ben per entamenar una
tiera nòva (au dintre de l’autra, se volètz), consacrada a l’istòria de
ma crècha, de mei santons e de ses ostaus.
D’istòrias ansin, me diretz que tota l’enfantuenha provençala ò
quasi (parlo d’aquela de mon temps, mai tèn encara encuei per una
bòna part), de tot segur que pòt n’aguer pereu. Mai solide que la
mieuna deu gaire aguer son parier.
De familha, aviam pas de santons e, tant per manca de sòus per
ne’n crompar, coma d’abòrd que mon paire èra pron bricolaire,
entreprenguet de me ne’n faire eu. Pas ambé d’argiela, que ne’n
sabiá pas les tecnicas ni n’aviá ce que faliá per aquò, mai ambé de
fusta, que de morcèus de tota mena e de tota espécia, se tròbon
facilament.
Lo problèma es que d’otís per trabalhar lo bòsc, n’aviá pas gaire
nimai. Adonc entreprenguet de lei fabricar, en partent des
quauques-uns desmargats qu’aviá recuperats sabo pas d’onte, e
d’ancians que se vesiá plus ce qu’avián poscut èstre, mai
qu’entreprenguet de les picar e de lei limar, per ne’n faire les
aisinas que li mancavon.
(De seguir)
Jean Yves ROYER