Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 25 septembre 2010 en lenga nòsta.
Sang de boumian
Per l’Agachaire
Ai conoissut Carle Galtier, que fuguet un des grands poètas d’òc dau sègle XX. Lo promier còp, se passava a Sanch-Amàs, lo dimenge 26 de març de 1961… Era a un des estagis dau Calen de Marselha onte retrobava de còps, ambé Jòrgi Rebol, son vièlh amic Camprós ò Robèrt Lafònt. Aqueu jorn d’aquí, un tipe de la cara bruna, ambé d’ussas circonflèxas e embartassidas, nos aviá fach pantaiar ambé sei racòntes sus lo bestiari provençau.
Disiá qu’aviá de caracos dins ses avis, e n’èra mai que fièr. Ne’n faguet de poèmas, e n’i a un que me vèn promier en tèsta, coma a tot plen de Provençaus, que li aviá mes « La dicho dóu caraco », e dedicat « a mis aujòus d’Oungrío » :
Siés plen d’ourtigo, de camin perdu,
De chivau blanc, de chin sus li tepu,
De fiò, entre dos pèiro, souto uno oulo,
D’enfant rauba, risènt d’èstre rauba,
E pièi cridant de fam pèr sa maire…
Siés plen de rufe vènt, siés plen de laire,
Pèd descaus, que menon eilabas,
Vers li galinié drud di drud vilage…
Sang de bóumian, t’ausisse dins moun cor
Coume un faune que tóuti creson mort
Cantant, pèr iéu soulet, toun cant sóuvage…
E, proche dóu fiò, ma man dins si man
Li contro-vent barra, tambèn la porto,
Res vèi, dins la niue e la pas que porto,
‘queu degout de fiò que brulo moun sang. »