Per lo darnier còp retrovam lo cònte d’Andrieu GOYOT que mercejam encara per son cònte. Ramentam qu’Andrieu es Borguinhon de naissença e que, a apres la lenga a Grassa au cors de l’IEO-06, un bèl exemple per totplen.
Lo pastre, se fedas e sei cans
setena partida e darniera partida…
Tot aquò te crea coma una mena de malaise. E l’autre, gròs, fòrt, fieròt, s’enarquilha, ambé son mantèu gris argentat, sei cròcs blancs coma lo nacre e, subretot, sei lòngs uelhs d’aur. Lei vesent lusir tant coma de brasas dins la sornura, lei passants lo gachan de biscanti e se cochan, en renant.
Davant, lei cadèts musicians menan gaujosament lei fedas que trotinejan quietament e fan clapar sei batas sus lo sòu cubert de glaça. Tot d’una, un can-moton ciutadan escapat d’un ostau vesin se lança vèrs la pichòta tropa amb un japar rabiós. Tanlèu bonda Lobet. Esglariat en plen, l’autre s’enfuge en sisclant d’espavent. Encuei que te parli, corre bessai encara e, pasmens, an pas manco ressautat lei bèstias.
A cha pauc, escalan puei la carriera, caladada ambé de còdols, que serpeja, s’auçant vèrs la gleisa blanca illuminada, quilhada sus lo blu nuech dau cèu estelat. Sus la plaça s’es acampada la fola dei fidèus e dei curiós.
Quand Ludò e sei bèstias destraucan dins lo tintinejar de sei sonalhas cris-talinas, totei leis alucadas se viran devèrs elei. De murmurs fòrça admiratius leis aculhon.
S’interrompon sobde quand lo monde te devistan lo Lobet. E s’auson mai de rancuras agressivas. Dau còp, Ludò, sei fedas e sei cans se van lèu lèu aplantar davant lo belèm.
Tot d’una, se fa un prefond silenci. Vaicí que Maria, pecaireta ! ben alassada per quant an ela e Sant Josèp, arriban davant l’ostalariá onte, que malastre ! sobra pas manco un cambrilhon. L’ostalier confús li pòu indicar que lo miserable estable onte deurà nàisser Jèsus.
Esta nuech, cochats per la nèu tombada a jaba dins leis auturas onte lei predas se fan raras, lei lops an calat vèrs lei valadas, pròche lei vilatges, per brafar dins lei bordilhas. Te braman lo ruscle que li estenalha lo ventre e son cant sauvatge, d’aqueu temps de gaug, a quauqua ren de desesperat. Ressòna d’aicí, d’ailà e, cada còp, mai pròche.
Dins leis estables pestelats, es segur, lei bèstias se quichan ambé de belaments fòls e darrier lei paravents entrebadats, ponchan lei fusius lèsts per escupir la mòrt. Ai pichons que vòlon pas durmir, li te ne’n devon contar d’òrreis istòrias messorguieras d’enfants devorats ambé sa grand.
Subran, dins lo belèm, clantisson lei plors de l’Enfant Dieu e lei campanas de la gleisa començan de trinholar. Restontisson lei cants de Nadau. Dins lo cèu, l’estèla d’aur s’enauça, guidant lei « santons » venguts s’aginolhar per adorar lo novèu-nat.
Dau temps que Ludò li presenta son anhèu, tocant lo vilatge, lei lops entamenan un concèrt d’udolars. Coma cada còp, d’aqueu moment, s’es restat solet, Lobet respònde a la crida, ambé son escomessa sonòra que redobtan umans e bèstias.
Quin pastís ! Amb un còp de bana involontàri, lo buòu mugissent que se dreiça per s’escapar te manda en l’èr Sant Josèp. Aqueu tomba de tèsta e rèsta ensucat en plen. L’ase gris te fa un lòng bram ensordant, lança, raspalha sus lei bards, fasent gisclar de garbas de belugas e s’enfuge vèrs l’estable. Lo Bèu e Ludò assajan a la despachada de lei ragantar. Maria que se vèi soleta, se pòrta la man au còr e s’estavanís enterin que l’angelon s’ajuca, a la desesperada, dins la grúpia. Lo curat e lei clerjons córron dins la gleisa, butant mai lei pòrtas lordassas.
Lo molinier resquilha e s’espatarra dins un nívol blanc, lo nas forrat dins sa saca de farina qu’a esclatat. Lo pòu pas defugir lo caçaire de rescòntre que caminava a son costat.
Cabussa, s’estramaça e sei doas cartochas espetan per accident dins una unica tronada, dei gròssas, que lo nèci a oblidat de pestelar son arma. Dau còp, ja espaurits e tremolants, la polalhiera e lo lachier que seguissián e tenián, l’una, doas galinas e quauquei placas d’uòus, l’autre, una dorga e un pesotge bidon de lach, s’entremesclan e s’esfondran dins una òrra pastassa.
Es pièger dins l’amassada deis espectators. Lo mai pròche ressauta, bassacula e tomba de cuòu. Buta son vesin que s’estaloira d’abocons, turtant un tresen que rotla d’esquinas, e dins un virar d’uelh, se butassant dins sa fugida desaviada, son totei forra-borra amolonats. Capitant a grand pena de se dreiçar, s’esparpalhan puei ambé de crids d’orror.
Es vueja la plaça. Abandonat dins lo belèm e arrapat per lo freg, lo pichòt acomença de plorar.« Lo te van segur laissar morir de la frejura ! » se pensa Lobet que se precipita sus eu.
De temps après, armats de bastons, de forcas ò de fusius, lei bèus premiers coratjós qu’arriban ambé fòrça precaucions, entendon de bruchs anormaus. Redoblan alora de circonspeccion e te fan una descuberta qu’es pas de crèire e leis espaventa : Lobet es coucat sus lo pichòt …
Aqueu laleja, risent, li tanca lei dets dins leis uelhs, leis aurelhas, lei narras, li enfonsa la man entiera dins la gola. L’autre tempta de li ligar lei braç ambé lei patas e li lica la cara, gemissent dau bonur. Tot a l’entorn dau brèç, lei cadèts e lei fedas de Ludò fan un cèucle, la tèsta virada vèrs lo ninòi per lo rescaufar ambé son alen.
Crestians e curiós que ne’n son espantats, tomban de genolhons e començan de pregar, parlant de miracle. Pareisse mai lo curat qu’a ausit la rumor e entona un vibrant Alleluia.
Dau meme temps, Maria e Sant Josèp se desrevelhan e l’angelon cala de son ajucador. Enterin, tornan lo buòu e l’ase butats per Lo Bèu e Ludò, un Ludò tot tremudat que sa cara raja dau bonur davant aquel espectacle. Cadun lo vòu benastrugar e desira sustot de catonejar Lobet que se pensa : « De que t’an manjat leis òmes ? » un pauc estabosit per aquela ondada imprevista de gentum. Ben segur, es pas oblidat Lo Bèu que, un pauc gelós, coeteja coma un canilhon per se far arremarcar.
Lèu, sònan a brand lei campanas dei gleisas per portar, d’una valada a l’autra, l’assaber de la patz enfin naissuda entre leis òmes e lo lop.
Bessai s’acaba tròp ben aquela istòria per èstre veraia mai, contar es pas mentir, e siguèsse mentir, per esmòure quauquei còrs secs, seriá pas pecar.
2004-2005
Andrieu GOYOT