Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 25 juillet 2009 en lenga nòsta
Lo jorn de l’Artemisa
Per l’Agachaire
Aqueste Septidí 7 de Termidòr de son an 217, la Republica voliá que festejessiam l’artemisa, qu’en francés li dién « armoise ».
Cada còp que ne’n rescontraviam (e, bota, es una d’aquelei « marrides èrbas » que ne’n manca gaire), ma grand me disiá : « Se la frema sabiá lo secrèt de l’artemisa, ne’n gardariá dins sa camisa… »
Ben entendut, a ieu m’interessava de lo sacher, aqueu secrèt. Mai jamai de sa vida ma grand me lo diguet, qu’aquò èron pas de causas per les pichòts. E quand gojat fuguèro, lo secrèt l’aviáu aprés, per una istòria de familha que, desenant, èro pron grand per que ne’n parlèsson davans ieu.
Aquò se passava qu’èro pas encar naissut. Ma paura tanta (passada a mai de nonanta ans), que fava pron la vida, un jorn venguet gròssa qu’èra encara filha. Restava a Marselha a l’epòca, e montet veire sa maire a Forcauquier, en li demandent se podiá li donar sa provision d’artemisa. Ma grand, que subran comprenguet l’afaire, li diguet de tot, e li respondet que se ne’n voliá, aviá que de se l’anar quèrre ! Que se d’artemisa tota frema ne’n gardava, d’abòrd que li facilita lei flors, coma diam, quan les an dificilas, a fòrta dòsa es una planta abortiva… E vaquí coma naisset ma cosina, e que puei sachèro lo secrèt…