Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 19 décembre 2009 en lenga nòsta
Oliva e olivier
Per l’Agachaire
Siam encuei lo Nonidí 29 de Frimaire, e aquest an, pas besonh de rapelar que per lei fondators dau calendier republican, Frimaire disiá lo freg… Avián dedicat aqueste jorn a l’Oliva, e coma parlar d’oliva sensa ren dire de l’aubre que la pòrta ? De segur que, tant d’oliviers coma d’olivas, n’ai agut pron parlat dins d’esta cronica, mai n’ai encara quasiment ren dich…
Aqueste còp ei dau simbolisme de l’olivier que dirai dos mots. D’abòrd que, fai quauquei jorns, an inaugurat pròchi Dinha un giratòri que li an mes « dei Lavandas ». A gis de lavandas (per ara ?), mai li an plantat d’oliviers vièlhs. Faire de l’olivier un aubre decoratiu auriá pron espantat nòstes avis (e pas besonh de remontar ben luenh …). En mai d’aquò, penso pas que degun anarà jamai olivar sus aqueu giratòri… Mai lo pus bèu es qu’aqueles oliviers, les an fach venir d’Espanha…
Aquò a l’èr de ren, mai ditz pron ben onte ne’n siam rapòrt a la percepcion qu’avèm ara en Provença, tant d’aquela aubre coma de nòsta personalitat… L’olivier es plus d’abòrd l’aubre que ne’n fèm d’òli (emai lo nòste estent ara en AOC, fai longtemps que n’aviam plus tant plantat). Ei simplament un simbèu de l’identitat provençala, amb aquò pas mai. Emai just fague polit, e venguèsse d’Espanha… Cu’s qu’a parlat de calucs ?…