Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 14 avril 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Pijon
Coma totei lei cinc ans, aqueste quatòrge d’abriu ei, segon lo temps republican, lo Quintidí 25 de Germinal, jorn que fai sa fèsta au pijon.
Ben entendut qu’es un còp d’asard se, un còp de mai, aquela celebracion tomba just dins un temps d’eleccions… Dirai pas aicí que siam tot plen a se far prendre totara per de pijons – per de monde que dirai pas son nom – mai puslèu, segon una expression provençala, que son nòstes candidats que son ara « cauds coma de pijons »…
Vos parlarai puslèu d’un biais qu’un collèga mieu aviá trobat de pichòt, per justament eu n’agantar de pijons. Cavava pròchi sa campanha una lònga rega fonsa d’un trentenat de centimètres, lònga de quauquei mètres, e pron larja per qu’un pijon se l’i venguèsse pausar au fons, mai pas pron per posquèsse puei desplegar ses alas per se tornar envolar.
Aviá plus que de samenar un pauc de granas au fons de son pichon valat, e d’esperar que de pijons venguèsson pitar. Ce que jamai mancava… Tre que n’aviá agantat e escanat quauques uns, les adusiá fierament a sa grand per que les plumèsse e lei faguèsse coire. E ela badava dau gaubi e de l’engeniositat de son felen…