Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 28 juillet 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
L’arrosador
Vaquí una aisina ben de sason que festeja encuei, aqueste Decadí 10 de Termidòr, lo vièlh calendier republican.
Se lo francisme « arrosoir » es pas desconoissut, notarem d’unes causas interessantas dau ponch de vista de la lenga. 
S’ei ben lo mot d’arrosador que dona Mistral, en li apondent sa pomèla ò piveleta, d’onte s’espoussa l’aiga, conois pereu l’aigaire. Lo diccionari provençau-francés de l’Institut d’Estudis Occitans, a’n aquelei dos mots ajusta l’aigador. Mai dona pas (ei verai qu’ei ben pus pichon que l’enòrme « Tresòr » mistralenc) l’arrosaire, qu’es pas l’aisina mai aqueu qu’arròsa. Onorat fasiá dejà la mema diferéncia, e adonc deuriam pas l’oblidar, mai ben gardar aquelei doas formas per aquelei dos sens.
De tot biais, partits coma siam, aurem ben besonh dei dos dins les annadas que vènon… Emai s’avèm encuei de biais d’arrosar la tèrra qu’an mai d’eficacitat qu’aquela aisina antica, e que degalhon pas tant d’aiga… E que permeton d’aplicar encar mielhs lo provèrbi ancian : « De qué que plantes, arròsa lo pè ». D’abòrd que desenant li podèm aigar lo pè de per dessota, gota a cha gota, mielhs que gis d’arrosador d’autre temps aguèsse poscut faire !