Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 18 juin 2011 en lenga nòsta.
Lo Carri
Per l’Agachaire
Siam encara en Prairial, mai aqueste còp au Decadí 30 dau mes. Abandonèm encuèi plantas, fruchas e flors per una aisina que li diam lo carri. Mai quand parlo de carri, en de qué pensètz au just ?
Dins la lenga modèrna, lo mot a pres d’en promier lo sens de carri per anar a l’escòla, que recampa lei dròlles des campanhas ò dei vilatjons per lei menar a la vila, que de mai en mai les pichons païs pèrdon son escòla. Ei lo meme carri que prènon lei vièlhs per les promenar, dins d’escorregudas per li far passar lo temps, qu’autrament serián solets dins son ostau de retirada des Peus d’Argent ò de l’Auton d’Azur… Les autres an puslèu son autò, ò pas pron de sòus per n’aguer una e se fan carrejar…
Mai fai pron de temps qu’un carri es comprés puslèu coma un carreton : un emplec qu’èra pas sieu fai cent ans d’aquò. E tanben es entendut coma un carri de Caramentran ò de fèstas, que o es totjorn estat.
Enfin, en lenga nòsta, lo Carri, ò Carri des Armas, ei lo nom que donèm a la Grand Orsa. L’imagi fai pantaiar, d’aqueu veïcule que carreja les esperits dei mòrts, emai l’òm sachèsse pas cu’s que lo mena… Mai bota, en regardent aquela constellacion, fau ben dire que sembla puslèu a un carri qu’a una Orsa…