Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 30 juillet 2011 en lenga nòsta.
L’Engana
Per l’Agachaire
Nani, encuei vos vau pas engarçar !… D’abòrd qu’aicí, en Provença, enganar e engarçar son totei dos trompar son monde. Mai l’engana que vos ne’n parlo es aquela que, en aqueste moment, s’atròba en cò de totei les peissoniers. Mai ei verai qu’aicí (e de segur pereu en pron d’autres endrechs), lei gents sabon pas tròp ce qu’ei, ni ce que l’òm ne’n pòt faire.
Ai nomat ben entendut aquela planta que li dien en francés la « salicorne », e que celebra aqueste Duodí 12 de Termidòr lo calendier republican. S’atròba dins les paluns salats, adonc au nòste en Camarga. Se conserva dins lo vinaigre, e se manja ansin coma de tapenas ò de cornissons, ambé de carns frejas, de carsalada ò de pèis. S’aponde encara ansin dins tot plen de saussas, e de’n promier lei maionesas. Mais se cosina pereu, e lei recèptas mancon pas.
Lo pus simple ei de ne’n metre, crusa, dins de saladas de tot ce que volètz (e de la mar, de segur, mai que mai). Es pereu, blanchida en un bòn besonh, un lieume que, passat a la sartan ambé d’alhet e de jovèrt (e pereu d’òli ò de burre, ò lei dos, coma volètz), saup acompanhar tota vianda e tot pèis. Mai ne’n faretz tanben de sopa ambé de trufas, e faudriá de plenes paginas d’aqueste jornau per donar totei lei biais qu’ambé d’engana, totei les pèis se pòdon cosinar… A començar per ton e arencada… Adonc, enganètz-vos !