Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 23 juillet 2011 en lenga nòsta.
L’Aret
Per l’Agachaire
Restarem mai encuei au mes de Messidòr, e a sa chifra cinc : lo Quintidí que festeja l’aret.
Aqueu mascle de la feda, a Forcauquier li diam lo mòti, mai a Dinha an gardat lo nom d’aret, e l’an mes jusqu’a una de ses passejadas onte, de tot segur, ne’n vendián : lo Cors des Arets. Es, coma en francés, encara un signe zodiacau. Garcin, dins son diccionari de 1841, explica qu’es tanben lo nom d’una mena de fielat per agantar tant de pèis coma d’aucèus. Mai ei fòrça emplegat dins tota Provença per parlar d’un « òme ardent », coma o precisa Onorat (mai pas Mistral…).
E aquí, me tòrna en tèsta lo vèrs d’Aubanèu, que dedicacent son drama dau Pastre, s’adreiça au legeire en li mandent « car tot òme a son ora es aret, bòchi, brau… » Sabèm qu’aquela òbra escandalosa, ce que ne’n restava fuguet publicat soncament en 1944 (l’autor èra mòrt en 1886), e representada sus una scèna encar lòngtemps après. Inspirada per una istòria vertadiera que se passet dins Ventor, Aubanèu la placet « dins leis ubacs de Lura ». Per l’aluenchar dau sieu, ò la rendre per eu mai dramatica ? Degun o saup. Mai quand aurai dich que l’afaire parlava d’un òme que violet una pichòta perduda en montanha, veirem que sa problematica es encar d’actualitat, emai l’aret supausat mon siegue sempre pastre…