Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 27 juillet 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
L’Amora
Se regardo sus mon aplicacion dedicada, coifada d’una barratina que li dién de bonet frigian, m’aviso que siam encuei lo Nonidí 9 de Termidòr de l’an 221 d’aquela paura republica, e que s’èra mes en tèsta ela, a temps passat, de celebrar encuei l’amora.
Vaquí una frucha que ne’n podriáu parlar lòngtemps, de tant que de pichòt me siáu grafinhat e estramaçat per n’agantar quauqua ponhada… Que m’auriá pron agradat de n’adurre a l’ostau per que ma grand ne’n fague quauqua confitura ò gelada, mai ne’n restava jamai a la fin que d’unes peçucs, que just n’avián per la tasta…
Autre temps, quasi se seriam batuts per n’aguer, mai encuei, degun ò quasi ne’n fai plus cas… E quand ieu ai de monde a l’ostau au temps des amoras maduras, li fau un dessèrt que li sembla d’un exotisme descabestrat, e d’un rafinament de l’autre monde…
Vau ramassar d’amoras tant coma n’ai la vòlha e, un còp a l’ostau, ne’n fau doas parts. Les pus bèlei lei meto dins un saladier e les autres (pas pron maduras ò escagaçadas) dins un bocau ont, amb un pauc de sucre, li mando lo mixer, e tot aquò vague après a la passeta. Espèron puei au frigidari, e te servo per dessèrt de copas d’amoras que, au darrier moment, a cadun li vuejo dessús mon colís d’amoras ben fresc. Après aquò, podètz demandar qué que siegue a vòstes convidats…
Jean-Yves ROYER
