Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 31 août 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Raimond Nonat
Entre lei sants d’encuei, aqueste a doas originalitats. La promiera, pron ordinària per un sant, es qu’a probablament jamais existit. Mai la segonda pòrta peça : es que jamai nasquet ! D’aquí son nom de Non-nat…
Èra d’una familha catalana, aligada a l’ostau occitan de Foish. En 1204, sa maire moriguet qu’èra prens, e lo paire vouguet pas que siegue lo dich de perdre tot d’una e la maire e lo dròlle. Adonc faguet durbir lo ventre de la paura mòrta, e lo nadon posquet viure. E quand avètz rescapat d’aquela, de tot segur que lo camin de la santetat vos espèra…
Lo Raimond se faguet monge dins l’òrdre de la Mercé, que recaptava les esclaus crestians presoniers dei maumetans. Coma èra sa costuma, eu per aquò li preniá sa plaça coma ostatge. Mai un còp en preson passava son temps a convertir lo monde, jusqu’au jorn que sei gàrdias, per lo n’empachar, li trauquèron lei labras amb un fèrre rotge per i metre un cadenat, que li levavon just per lo laissar manjar…
Son culte fuguet autorisat per lo papa d’Avinhon Beneset XIII, e lo canonisèron au sègle XVII. Ei lo patron dei fremas gròssas e dei levairitz, mai pereu des confessors e de totes aqueles que dèvon gardar un secrèt… Ce que li vau, a un autar sieu mexican, d’èsser ara cubert de cadenats, porgits per de cancanairas…
Jean-Yves ROYER