Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 07 de setembre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Rèina
La principala santa dau jorn, aquela que marcon nòstes cartabèus, es una Rèina (ò Regina), encara sonada Rèina d’Autun, onte seriá naissuda au sègle III. Son istòria (sa legenda puslèu, ben entendut), pron classica, es comuna a d’autrei santas.
Filha d’una familha tant pagana coma nòbla, ei batejada per sa noiriça crestiana. Un jorn que gardava lei fedas (ce que fai puei pas tant nòble qu’aquò…) un governaire de Gàllia la vei, subran ne’n vèn amorós e la vòu maridar, pron que se descrestianèsse. Coma refusa, de tot segur, lo martiri comença : empresonada, es puei botada sus un cavalet, batuda de vèrgas, e la carn estraçada per de penches de fèrre. Tornada en preson, coma pregava se crei de veire una crotz anent de tèrra au cèu, amb a la cima una colomba assetada que la saluda e li anóncia sa futura corona de glòria.
L’endeman, tornada sus lo cavalet, la cremon ambé de lampas (ò d’entòrchas segon lei versions) puei, ligada des pès e dei mans, la mandon dins una tina d’aiga freja. Aquí, l’aiga se cambia en aiganha, sei liames se rompon, la tèrra tremòla e la colomba de la nuech vèn se pausar sus sa tèsta. Lo tiran s’encanha, li fai talhar la tèsta, les angis vènon quèrre son arma, e patin cofin…
Ai oblidat de vos dire lo nom d’aqueste marridàs : se sonava Olibriús, e la celebritat d’aqueu nom vendriá d’aquí…
Jean-Yves ROYER
