Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! (N’avem doi per l’ocasion)
Cronica per aqueu dimènegue 14 de junh de mai dau 2015 en lenga nòsta
Sant Elisèu
Aqueste, sabo pas tròp coma li dire. Lei diccionaris an Elisèu ò Elisieu, mai la Bíblia occitana, revirada de l’aramean, de l’ebrèu e dau grèc per Joan Larzac, dona la forma Elisea. Totjorn es qu’èra, au sègle nòu avans Jèsus-Crist, un fiu de gròs païsans de la valada de Jordan, que lo profèta Elia lo prenguet coma discípol en li botent un mantèu sus les espatlas. Vaquí coma nòsta Bíblia cònta l’afaire :
« Elia se’n anèt d’aquí e trobèt Elisea, filh de Shafath. Aiceste èra en trin de laurar. Aviá davant el dotze jonchas e n’èra a la dotzena. Elia passèt devèrs el e getèt sus el son mantèl. Alara aiceste abandonèt sos buòus e correguèt darrièr Elia. Diguèt : « Me’n vau faire un poton, ane, a mon paire e a ma maire, e anarai darrièr tu. » Elia li diguèt : « Vai, entòrna-te’n. De qué t’ai fach ? » Alara Elisea se’n tornèt de darrièrs el, prenguèt lo parelh de buòus e lo sacrifiquèt. Amb las aisinas dels buòus faguèt còire la carn e la donèt al mond, que ne mangèron. Puèi, d’aut, partiguèt darrièrs Elia far son ofici al pè d’el. »
Basta. Es pas per dire, mai lei gènts avián de curiós biais de faire d’aqueu temps ! Un tipe vos manda un mantèu sus l’esquina, puei vos ditz que vos a ren fach ! E li fau tuar e far manjar un parèu de buous, tot aquò per que fague de vos son serviciau ? Se siatz pas sant après aquò…
Jean-Yves ROYER
