Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Chronique pour ce samedi 14 janvier 2012 en lenga nòsta.
Santa Nina
Per l’Agachaire
Encuei sus nòstes cartabèus, ei marcat Santa Nina. Vaquí una santa qu’autre temps se ne’n parlava gaire, emai aguèsse viscut au sègle IV.
Nina fuguet pas d’abòrd son pichòt nom, mai lo diminutiu de son faus nom : la Crestiana, d’abòrd qu’èra crestiana e que, dins lo païs qu’anet convertir, la Georgia, degun – per definicion – l’emplegava encara tròp.
L’òm retendrà qu’aquela conversion, n’aguet la vòlha perqué la maire de Dieu li donet per aquò una crotz, facha de dos tròç de gavèus, que per lei far tenir ensems, les estaquet ela amb un flòc de peus de sa tèsta. Pasmens, lei braç d’aquela crotz (que li donèron lèu lo nom de « Crotz dau Rasim ») pendolavon un pauc ; ce que l’empachet pas de venir ailà lo simbèu de sa Glèisa.
Per complir aqueu pretzfach, comencet per garir la rèina dau païs, que malautejava. Un còp crestiana, n’i a que dison que subran lo rèi faguet parier, d’autres qu’aguet besonh encar d’un autre miracle. Basta : a la fin tot lo monde venguet puei crestian.
Mai au nòste, nos fau ben remarcar que, santes ò non, fai lòngtemps que lei filhetas li diam afectuosament de « ma nina », de « nineta » ò de « ninon ». E qu’aquelei mots an encara tot plen d’autres emplecs, fòrça variats, mai que devon ren a la santetat de nòsta brava Nina…