D’unu lo dirion patrimòni ò eritatge, parlerion de raíç tanben. Lo soneretz coma vos agrada, estent que l’essencial es de saupre de dont venem e sobretot de lo si remembrar. E per aquò, lo solet biais es la riquessa de la trasmission. Que sigue orala, que sigue en possession, lo valor que li donam nos unit au nòstre passat e nos ajuda per anar mai luenh.
Cadun dins la sieu familha conoisse un parent que saup tot sus la sieu istòria. Porria vos contar dei antenats, fins a deman sensa s’arrestar. Sobretot s’avètz quauqui centenaus de fotografias en mans. Si farà un plasir de vos parlar dau malhum : barba, tanta, nep, cosin, felen. Vos creseretz de lu veire, d’èstre au bèu mitan d’una merenda emb’elu e de poder li parlar.
Vequí un racònte de ma maigrana, tra autri fachendas sus lo perqué dau coma nen siam arribats fins au jorn d’ancuei. Per exemple que lo mèstre avia, en lo temps, vendut li tèrras de la familha estabilida a Sant Martin de Var, per ren. Es a dire que lo mieu entenat avia d’autri cauas per si socitar que de pantaiar ai generacions futuri.
Mas la tòca es ben aquò, laissar quauqua ren après. Un ben concret, util, profitable. L’i a de luecs dont li gènts son vertadierament estacats au sieu patrimòni cultural e terrenc, dins lo bòn sens dau mòt. E pas solament per ne’n faire un musèu ò una lieta. Trampinan a conservar lo pus pichin morcèu de tèrra ò la pus vielha bastida perduda au mitan d’una castanheria. Es un mesclun tra generacions, estacament a la tèrra e la modernitat. E per faire conóisser la familha, cau aver lo gaubi, es pas donat en cadun de contar per faire viure lo temps passat.
Lo patrimòni de Niça es fach d’un malhum tra país de montanhas, pichini valadas e riba de mar. Aquí la diversitat es regina, e lo nòstre dever es de la pregardar. Diversitat dins la lenga, dins li culturas, dins lo saupre faire e sobretot la natura. Aüra aquela varietat porria èstre solament una remembrança se degun avia augut lo coratge de mantenir una identitat viua.
Es pas tot de cantar la pissaladiera ò de manjar de sòca. Aquela identitat, si norrisse de vivent, d’accions vertadieri e de prisas de posicion. La cultura es viua per fortuna que la tèrra e la lenga son pregardadi. Lo tot es de saupre se volèm viure darrier d’una lieta e faire partida d’un temps passat ò au contrari èstre aquí dins la vida dau cada jorn e causir lo melhor camin. Li es pas lo país d’oc e lo resta dau monde. Devem faire ‘mé tot e toi.
