Faguèri conoissença de Joan PIZZO dau temps qu’èri escolan de Niçard en lo bastiment de la Cambra de Mestiers en carriera Carabacel. D’aquest temps PIZZO, vendia de luquets en gròs, carriera Devoluy, pròche l’espitau Sant Ròc. Lo monde venia lo trovar tant per crompar de merç que per parlar en lenga. Avia una facilitat d’escritura. Cada setmana ò esquasi venia en cors emb’un tèxto novèu que lo s’èra pantaiat en la setmana. Per eu, tot èra pretèxto a l’escritura. Es lo quint tèxto que l’ieo-06 publica d’eu per que vive la sieu memòria.
Per legir « lo pan-banhat » de Joan PIZZO : http://ieo06.free.fr/spip.php?article1030
Per legir « sovenirs de joinessa » de Joan PIZZO : http://ieo06.free.fr/spip.php?article1045
Per legir « Pensada » de Joan PIZZO : http://ieo06.free.fr/spip.php?article1454
Per legir « Lo mieu País » de Joan Pizzo : http://ieo06.free.fr/spip.php?article1506
Carràs : aigarèla de Vincenç FOSSAT
Carràs
Carràs, lo mieu quartier, au ponent de Niça,
Rescaufes, au soleu, li tieu vielhi taulissas.
De Manhan a Ferber, la Mar Miejaterrana
M’un pichin pauc d’escuma ti fa una colana.
Siáu naissut aquí, a doi pas de la grava,
Eravam en lo setze, lo printemps m’asperava !
Ai creissut, plan plan, com’un’èrba novèla,
Dont naisse un lapin, naisse una cardèla !
Dintre lo pichin breç, ai brutat lu peàs,
Dintre li tieu carrieras, ai fach lu premiers pas.
En aqueu temps, Carràs, èra un pichin vilatge,
Mas si vivia ben dintre lu tieus masatges.
Toi lu gents si conoisson e parlan lo niçard,
Que sigue lo borgès ò ben lo pacanart,
Parlan, sensa vergonha, la lenga de Rancher,
Metia de colors dintre lo mieu quartier !
E pi l’i a la Mar, atraienta Mestressa,
E toi lu pescadors, de Tubin a Canessa,
Sus l’aiga nuech e jorn, l’invern coma l’estiu,
Es pas totjorn Calènas, es ieu que lo vos dieu !
Enfant, ai ben sovent, mé d’autres pelandrons,
Pens descauç, sus li ròcas, a la fos dau valon,
Mé una vielha cimeta e una romanhòla,
Agantat me gaubi : bavecas e castanhòlas !
Mi remembri l’estiu, ma maire dechidava
D’anar, toi en familha, si sopar sus la grava.
Portava lu farcits, una pissaladiera,
Quatre gròs pans banhats, una pasteca entiera !
Per nautres, lu enfants, èra un jorn de fèsta,
Sovenirs que si son ficats en la mieu tèsta,
Que resteràn per ieu, aüra que siáu vièlh,
Lu de mai agradables e finda lu pus bèlhs !
L’estiu, après sopar, èra de tradicion,
D’anar pilhar lo fresc, de fòra de maion.
Aquí li pastrolhèras, li fremas de redriç,
Donavan li novèlas de tot lo país !
Alentorn de Carràs, si tròvan li valieras,
Lu prats, lu jardins, e li bèli fruchieras.
De castèus, de « manoirs », e de bèli bastissas
Faían d’aqueu luec lo pus ric de Niça.
Pus aut, sus li còlas, es un decòr novèu
De taulas de galòfres que pilhan lo soleu ;
Desplegan una paleta, un ventalh de colors,
Qu’embauma la campanha de la sieu bòn’ òudor.
En mai de sessanta ans, Carràs a ben cambiat,
Lu enfants an creissut, lu vielhs s’en son anats.
Lo motur a bensina, sus la sieu abrivada,
A vito remplaçat « lo motur a civada »!
An bastit de maions, quitranat de carrieras,
Si son meme pilhat « la pista cavaliera ».
Si vira plus lo Mai, l’i a plus lo festin,
Toi lu pichins mestiers braman plus per camin.
Es la ròda dau temps que toi lu jorns camina
Vers lo nòstre destin plan planin n’entraïna,
Es un monde novèu, pareisse qu’es pus ben ?
Mas regreti, segur, lo mieu Carràs d’un temps !
Un sera, que la luna mé toti li estèlas,
Sus la giba dai nèblas, jugueràn a simèla,
Calerai sus la grava per veire, encara un còup,
La Mar que ven durmir a costat dau « Pairòu ».
Joan Pizzo
(lo 5 de setembre dau 1984)