Dins lo quadre dei cors de lenga de l’IEO-06 a Niça lu escolans deuguèron escriure en quauqui regas una istòria partent de 4 imatges e dei consignas seguenti :
– Metre en òrdre lu imatges : 1, 2, 3, 4, 5 e contar una istòria ( identificar lo decòro, lu personatges, lu sentiments dei protagonistas…)
– Inventar ò imaginar de situacions parieri (decontectualizacion).
– Inventar una fin (De que si passa après ?).
Tèxte de Quiquí : En riba de mar
Janòt es content, sus la riba de mar, l’arena es bèla : sensa rementa e tòco de cigareta ò de papiers, en aquest endrech la plàia es ben protejada e lu toristes fan mèfi senon : contravencion !
Si pòdon faire de pastissons e de castèus embé l’arena e Janòt ven d’acabar un bèu castèu embé de torres e una bèla muralha merletada. Janòt mete sobre li torres de plumas de colombs recampadi sus lo camin de la plàia per faire una bèla finicion ! Es fier dau sieu travalh !
Jousè non saup que faire, eu auria vorgut estaire en vila a jugar embé sieus amics mas lu sieus parents an decidat de venir en riba de mar alora qu’es pas la sason d’èstre aquí, que l’i a degun e vira sus la plàia sensa saupre de que faire.
De luenh ve un mainau que fa un castèu d’arena. Bessai que porria faire un còup, istòria de faire quauqua ren : l’ajudar ? non, es pas per eu, es un grand !!! Alora s’avesina pauc a cha pauc de Janòt e ben segur coma es en embilat dona un còup de pen e esguinhassa lo castèu….
Janòt es pas content, mas que faire còntre un grand ? Si va metre a plorar denant que Jousè s’en vague…
Mas bessai que Jousè revendrà una fes la bila passada e ajuderà Janòt a faire un castèu encara plus bèu ! Lu amics son pas aquí per lo veire e bessai que totai doi maugrat la diferença d’atge vendràn amics ?
Tèxte de Marie-Do:
Lo castèu d’arena
A Niça non l’i a d’arena mas de grava, cau anar après Antíbol, per faire de castèus d’arena ; a Joan dei Pins, aüra non si pòu metre un pen sus la plàia lu forestiers son toi au soleu sus lu toalhons.
Quora èri pichina l’i èran encara de plaças per s’assetar e jugar embé l’arena.
Faíi de castèus ma pròpi en riba de mar pus simples qu’aqueu dau jove sensa capèu, quatre còs d’arena ben banhats e estivats, radunats per un barri e autor cavii un valat e regarjavi l’aiga clafir lo valat mas totjorn repartir avii jamai lo temps de barrar lo trauc qu’avii laissat dins lo barri.
Lo pichon es fier de la sièu òbra, trampinèt per faire lu merlets e li entradas dins lu barris metèt de plumas sus lu donjons per li finissions. E l’autra marrida pèu asperèt que lo brave pichon finisse lo sieu bèu castèu per lo desfondre.
Mi plasia de veire la mar desfondre pauc a pauc la mieu òbra e fin finala sautavi sus lu donjons e mi riíi, mas jamai serii anada caminar sus lo castèu d’un autre ! Es pas bèu aquó.
Bessai per la seguida d’aquesta istòria lo brave pichon si jeta sus lo pelandron e li fa manjar un pauc d’arena !
Tèxte de Choaseta : Arma di Taggia
Arma di Taggia es un bèu vilatge a la sortida de San Remo. La sieu grana plàia es totplen apreciada dai pimontés mas finda dai francés.
A Pascas, la mar es encara fresca per si banhar mas la plàia es agradabla per si promenar, lu enfants son alegres per jugar sus la sabla. Observam un enfant de 7 a 8 ans qui si sòna Luigi. Lo solèu es caud, eu pòrta solament de braietas jauni, lo sieu còs e la pala li permetan de faire un castèu de sabla. Ben lèu, lo castèu es devengut important embé tres torres, per finir paua de plumas d’aucèus au som dau sieu cap d’òbra cen que lo rende soguinhant.
En aquest moment, arriba Pau, un jove plus vièlh vestit de braietas rogi e una bacha a travèrs, susprès de veire un tant bèu castèu. Aquò lo rende gilós e li ven una idea marrida. Profitant d’èstre plus ancian que Luigi, dona una poncha-pen dins lo castèu. Luigi, es susprés, si s’embila e plora. La sieu maire si precipita per lo consolar e chinchar Pau.
Embé tot aquò cu es aqueu que rompèt lo vas de Soissons ?
Tèxte de Crestian :
En aquest an dau 1638, la vida passa quietament. Siam d’estiu, e siáu en riba de mar sus una bèla plàia d’arena fina e jauna. Mi sòni Sebastian e ai audit que la guèrra si debana un pauc dapertot sus la mar coma dins li tèrras. Dins lo mieu pantais pensi a metre la familha a la sosta, dins un castelàs gigant, embé de torres rodondi. Alora embé l’arena de la plàia, ai bastit un castèu, embé lu merlets, li torres, lo pònt levaïs e una pluma per faire l’estendart. Ai basta 5 ans mas lu nemics non mi fan paur.
Mas vequí qu’arriba lo mieu cosin, una espeça de tabalòri de 12 ans, bèstia còma un ae que passa li vacanças embé nautres.
– Cen que fas ? mi diguèt
– Lo vees pas ? Siás tardòc siás ?
– Ò ! Bastian ! pilha la bassa, que lo tieu castèu va acabar en malora !!
– Non tocar la mieu bastida, brutàs que siás !
E lo pen dau baudo vòla dins lo castèu d’arena. Lo pichin Sebastian ientra dins una bila negra.
– Vai-t’en d’aquí, maufatan, bruta bèstia, morre brut. Mi conoisses pas ben, non mi fas paur. Lo vau tornar bastir lo castèu, e serà mai gran, mai aut embé de barris gigants. E n’en farai dapertot ,de castèus, ieu lo prometi, tant segur que mi sòni Sébastien Le Prestre de Vauban.
Joan-Pèire : Avèm un bèu castèu ( sus la cançon Ah, mon beau château)
Avèm un bèu castèu
La tan lira, lira, lira
Avèm un bèu castèu
La tan lira, lira, bèu.
Lo nòstre es ben plus bèu
La tan lira, lira, lira
Lo nòstre es ben plus bèu
La tan lira, lira, bèu.
Vos lo demolirem,
La tan lira, lira, lira
Vos lo demolirem
La tan lira, lira, bèu.
Cu serà murador,
La tan lira, lira, lira
Cu serà murador
La tan lira, lira, bèu.
Bastian es lo sieu nom,
La tan lira, lira, lira
Bastian es lo sieu nom
La tan lira, lira, bon !