Dins lo quadre dei cors de lenga de l’IEO-06 a Niça lu escolans deuguèron escriure en quauqui regas la fin de l’istòria prepauada :
Miquèu es un garçonet que li agradan li istòrias de mòstres e de mascas . Una sera, denant d’anar au liech, la sieu maire li cuenta un còup de mai la sieu istòria preferida : « La masca dau caforcho ». A paur mas aquò li agrada.
Mai tardi en la nuech, Miquèu es desvelhat per un bosin estranh. Premier Miquèu non bolega e escota embé atencion. Lo bosin sembla venir dau caforcho ! Miquèu a totplen paur. S’enavisa de l’istòria que li a liejut la sieu maire.
Après d’esitacions, Miquèu a decidat de si levar e d’anar veire. Sòrte dau sieu liech e s’avesina plan planin dau caforcho. Duerbe embé cautèla la pòrta, e aquí…
Crestiana : La paur. Miquèu es totjorn content d’audir li istòrias de mascas e de babaus que sa maire li cuenta lo sera. Mas, la nuech l’i pensa , a paur mai que lo jorn e aquò fa que duerme gaire …
Un còup, de nuech, l’i èra en l’ària de fragaments, un bosinet coma se sentèsse una caua que posquèsse pas dire !
Tot en un còup dau carforcho ven un estranh bosin … “l’avètz audit ?”
Lo garçonet acende lo lume e va asperar darrier la pòrta … siguèsse una gròssa serp, una masca?
Ren que de l’i pensar lo sudor perleja sus lo sieu front.
– Coma diau va aquest bosin ?
Duerbe la pòrta, si sentent gaire ben, coma se auguèsse un pichin lorditge, mas … es lo cat qu’èra embarrat dins lo carfocho, e la paura bèstia a augut encara mai pau r!
Alora se sa maire li vorguèsse cuntar una autra istòria deman … perqué non ?
Crestian : La masca dau caforcho
Un pati dintre, pròpi la cambra d’un adolescent denant de si faire chinchar per sa maire. E au mitan d’aqueu terramòto, una pichina masca, un pauc embilat, lo capèu de costat, qu’avia perdut la sieu bleta màgica. La masca èra tant en ronha que non veguèt Miquèu, que, plan planin torna barrar la pòrta dau caforcho. Of ! m’a pas vist, la frema embé la rauba negra. Vito vito, Miquèu s’en torna dins la sieu cambra, pilha lo libre de « la masca dau caforcho » e lo manda per la fenèstra. Deman de sera, Miquèu demanderà a sa maire de contar li istòrias de Patonet, la pichina mariòta, que fa, de segur mens de bosin.
Seguida de Quiquí
Ben ren, ren dau tot en lo caforcho !!! Miquèu es deçauput : perqué l’i a de bosin en lo carfocho se l’i a ren ? Va per s’en tornar au liech mas la pòrta si barra darrier d’eu e un passatge si duerbe denant d’eu : una sòrta de galeria emb’una lutz au luenh. Miquèu vau s’en tornar au liech sota la cuberta per si parar de la paur que lo pilha au ventre mas non pòu : l’i a coma una man que lo buta en avant e veicí que si mete a rotlar coma una bala en lo passatge, vòu s’arrestar, mas non, ren non pòu l’ajudar per si metre de drech. Alora si vòu metre a cridar, mas degun l’aude, degun ven per lo sortir d’aquesta situacion : ges de votz sòrte de sa boca…
D’un còup, après cen que li sembla una eternitat, si retròva en un grand pairòu totplen d’òli, environat de galinas que dion : « Perqué ti plason lu nòstres pichins polets que manges cuèchs embé de farina e de raspadura en d’òli ben caud, son lu nòstres enfants !!! es marrit de manjar lu enfants !!! Doncas per si vendicar, anem manjar un pichin mainau d’òme e anem ti faire còire en l’òli e ti manjar !!! »
Miquèu tremòla de tot son còrs, li galinas son giganti e an de grandi dents en lo bec !!! Fan un grand fuec e Miquèu sente lo calor de l’òli : li galinas si meton a cantar e balar alentorn dau pairòu :
-Manjam manjam lo pichin òme
-Es bòn, es bòn per la santat
-Manjam manjam lo pichin òme
-Per nos vendicar !!!
A n’aquest moment de panica, Miquèu si desvelha totplen de sudor sus lo front e totplen de panica, a de mau a realizar qu’es en lo sieu liech e qu’as fach un marrit pantais…
La fes venenta per si regalar de polet, penserà doi còup denant de n’en manjar !!!!
Seguida de Choaseta Ve un mòstre tot vestit de negre embé un capèu e una màquera sus lu uelhs estraire de bostegar dins lo caforcho dont si tròvan lu autís de son paire e sus li estatgieras, li botelhas de vin, li conservas e li confituras de sa maire.
– Bònjorn Pichon coma va ? ditz lo mòstre en si rient.
Miquèu mòrt de paur non respònde, es pas la masca tant esperada e si manda vito desvelhar lu sieus parents.
Seguida de JPB :L’espavent.
…ve en l’escurcina, au mitan d’un bric a brac, doi uelhs que luson espalancats sobre d’una pichina tèsta negra. Es Petolin lo sieu caton, qu’avia despareissut la velha. Coma faguèt per intrar en lo caforcho degun lo saup mas aquí es au mitan d’un champostre de charafis que li son calats sobre.
– Aspera Petolin ti vau sortir d’aquest marrit pas ! Non bolegar que ti vas faire mau !
Embé cautèla, Miquèu leva un baül vuei, pi un carton clafit de libres vièlhs e la tité de sa sorre. A pauc a pauc Petolin apareisse dins l’entier. Miquèu lo pilha en lu braç e li ditz :
– Deves aver fam e set, qu’aquí l’i èra ren da manjar, ven ti vau donar una bolada de lach. E ensin faguèt.
Au mitan de la nuech Petolin venguèt plen de reconoissença durmir sus lu pens de Miquèu en bas dau liech. Siguèt lo principi d’una grana amistat que dura encara.