Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 30 janvier 2010 en lenga nòsta.
Santa Martina
Per l’Agachaire
Quand l’òm cerca de sacher coma la santa dau jorn, Martina, se ganhet son aureòla, l’òm se demanda – un còp de mai – onte son anats quèrre tot aquò… Siegue que son istòria fugue estada veraia : e coma an poscut li trobar tant de suplicis ? Siegue que l’aguèsson inventada, e li faliá adonc per aquò un sadisme que sembla pas de crèire…
La debuta es classica : una crestiana, de bòna familha romana, refusa de sacrificar ais idòlas. La menon au temple d’Apolon, ela fai un signe de crotz, e un terratrémol desvira lo temple e n’espeça l’estatua. L’emperaire la fai escortegar ambé d’onglas de fèrre, jusque que lei borrèus, alassats, son remplaçats per d’autres que se convertisson. Coma refusa totjorn, la foiton entre quatre paus, tant que lei borrèus finisson per dire seba. Menada en preson, li vuejon d’òli bolhent dins ses plagas. L’endeman li tòrnon far lo còp au temple de Diana, que lo tròn fonde e fai cremar. Aquí l’estraçon ambé de penches de fèrre, e coma refusa encar, a drech ai bèstias de l’arena. Ben entendut un lion la vèn lipar. La meton au fuec, mai vent e plueia l’amoçon. A la fin l’emperaire li fai talhar les peus (se ne’n teniá sa fòrça ?), puei la tèsta, e la laissa sus la plaça ; mai doas aglas vènon gardar son còrs… E encara, aquí, vos ai pas tot dich !