Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 13 mars 2010 en lenga nòsta.
Lo Pan maudich
Per l’Agachaire
Aviáu sèt ans en 1951, e l’afaire dau pan maudich dau Pònt Sant-Esperit me ne’n soveno encara. Subretot que ieu, ambé lo pan aviáu un problèma. A l’epòca serviá a acompanhar lo fricòt, e d’aqueste n’aviam jamai de rèsta. Ieu trobavo que lo pan ne’n levava lo gost, mai coma lo faliá manjar, me despachavo d’empassar ma lesca, per posquer puei manjar lo fricòt solet. E vaquí que cada còp me ne’n tornavon donar, m’expliquent qu’ansin comptava pas ! Alora, pensètz ben que de veire dins lo jornau que de pan podiá tuar, aquò me laisset pas indiferent…
Les causas d’aquel empoionament son jamai estadas claras. Mai vaquí qu’encuei nos vènon dire que, tant, seriá un còp de la CIA !… Quand èro estudiant, se disiam de lònga que, tre que i aviá una embrolha, qunta que siegue, onte que siegue dins lo monde, faliá sempre acusar les Americans : se tu sabiás pas perqué, eles o sabián…
Lo temps a passat, mai la CIA pas de rèsta, coma o vegueriam fai pas gaire, ambé les presons secrètas qu’aviá dubert un pauc pertot, emai en Euròpa. Pasmens, sa responsabilitat dins aquel afaire de pan sembla dificila de crèire : non que ne’n fuguèsse pas capabla, mai per tot plen de rasons tecnicas. E lo pan dau diable gardarà son mistèri. Mai ieu, ara, de pan, ne’n manjo que se vòlo ben…