Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 20 mars 2010 en lenga nòsta.
La Prima, enfin…
Per l’Agachaire
Aquest an la prima, primavèra ò printemps, tomba un jorn davans les autres annadas, e es encuei aqueste 20 de març que la podèm festejar. E, bota, l’aurem pron esperada, aquest ivèrn que ne’n vesiam plus la fin…
Ma grand disiá totjorn : « L’ivèrn es pas bastard : se vèn pas lèu vèn tard… » E aquest an, ei verai que lo vesiam jamai arribar. Vos rapelètz de l’autonada qu’avèm aguda, talament cauda, e que jamai non s’acabava ? Bastard que bastard, venguet puei l’ivèrn, que nos la faguet pagar, e repagar… E la prima nos tombet dessús autant lèu, que passeriam de la nèu a un temps quasiment d’estiu !…
Se lo rescaufament de nòsta paura planeta contunha ansin, congreient aquelei diferéncias de temperaturas, esperadas de tot segur per lei sabents, mai qu’avèm pron pena per lei viure, sabo pas tròp coma farem… S’eriam encara proverbiers, trobariam ben lo biais per o dire. Coma aquò, per exemple : « La prima es pas bastarda, Les ans que tarda, Son caud garda, E tre que pòt vos lo canarda !… » O encara : « Quand tarda lo printemps, Tant de calor coma a perdut n’avèm ! » E bensai pereu : « Quand primavèra es tardiera, D’autant mai farà la fièra ! » M’arrèsto aquí que, tant, de tròp proverbiar, me n’escaufariáu lei cervèlas !…