Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 18 décembre 2010 en lenga nòsta.
Olivadas
Per l’Agachaire
Dimenge passat, amb una còla de collègas, olivaviam. Quand parlo d’olivar, es un biais de dire : èra puslèu una jornada au cabanon, e amb aquò lo temps èra bèu… Lo parèu que nos recebián aviá dejà olivat, e just gardat un aubre per faire lo semblant, per aqueles qu’avián jamai olivat.
Per l’aperitiu, lo patron durbet un bocau des olivas de l’an passat, alestit coma l’òm fai sovent aicí : laissent les olivas sensa ren dins un bocau tapat, jusqu’a l’an d’après que l’amarum li aguèsse passat, e a la fin li apondent un pauc de sau e d’òli. Eu li aviá mes en mai un pauc d’alhet. Mai aquò èron pas les olivas que veniam de culhir…
Alòr ai demandat s’avián agut tastat d’olivas frescas a la sartan. E degun conoissiá… Coma au cabanon i aviá gis de sartan, avèm telefonat a un collèga de n’adurre una, d’abòrd qu’èra encara en caça, a l’après d’un pòrc que se laissava pas agantar… Mai per pas l’esperar, en furnent trobèro una caçairòla. L’i metèro tres ponhadas des olivas a pena ramassadas, un pauc de sau, e faguèro sautar tot aquò sus lo gaz qu’èra defòra per far rescaufar lo civier. Les olivas lèu gonflèron, que degun aviá jamai vist aquò… Au bot d’un moment, que just començavon de se tornar passir, les ai levadas dau fuec. E tot lo monde, estabordit, de badar en s’avisent qu’avián plus gis d’amarum…