Cronica de l’Agachaire
dissabta 10 de novembre dau 2012, da Jean-Yves ROYER
Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 10 novembre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Leon
Lo sant dau jorn ei lo Leon que fuguet papa au mitan dau sègle V. N’ai agut parlat, adonc o tornarai pas far.
Mai fai pas talament de temps que sabo que i aguet un sant Leon. De pichòt, conoissiáu gaire d’autre Leon qu’aqueu que li disiam « Lo Leon de l’Espitau ».
Èra una mena de gigèt, coma n’i aviá tot plen a l’epòca, qu’èron de lònga per òrta, mentre encuei lei sortirián plus d’un establiment especialisat.
De segur, lei dròlles se ne’n garçaviam un pauc, emai assajaviam de lo faire renar. Ce que, bota, aviam gaire de mau a faire, d’abòrd qu’èra pron renaire e qu’ambé sa gròssa votz nos partiá lèu a l’après, ò ne’n fava lo semblant… E nautrei de s’espacejar en risent…
Puei aqueu nom es estat per ieu lo crit des pavons.
Alara, dins tota campanha un pauc bèla, avián un pavon (ò un parèu). Aviá gis d’utilitat practica, mai fasiá bèu : aquò èra « la classa » coma diriam… E aqueles pavons, de lònga cridavon a l’après de sabo pas qunte Leon, e bramavon de « Leòn !… Leòn !… » que s’entendián d’una ora luenh…
Nautrei li eriam sovent a les agachar, esperent que faguèsson la ròda, qu’aquò nos semblava un espectacle extraordinari.
Vaquí ce qu’èra per ieu Leon : un niais, ò lo crit d’una bèstia rara e bramadissa…