Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce dimanche 23 janvier 2011.
Lenga nòsta
Lei Bofets
Per l’Agachaire
Dimenge passat, a Castèu-Arnós e Sant-Auban, lei Bofets an mai bofat ! O avián plus fach despuei 1988, e aquest an lo bofe li a tornat. Fau dire que, tre que lei jorns recomençon de crèisser, nòstes avis avián tot plen de rituaus per que o faguèsson au pus lèu, e que l’annada siegue bòna. Encuei d’aqueles practicas ne’n demòra plus gaire mai, en defòra d’aqueles que jamai se perdèron, d’autres tòrnon grelhar de temps en autre. Per lei Bofets, aquò’s un pauc dins sa natura : a ne’n crèire Damàs Arbaud, se fasián que totei lei 25 ans…
La fèsta fuguet bèla, lo soleu se faguet pas pregar (ce que mòstra ben l’eficacitat que gardon aquelei faires magics…) e l’alhòli, que manca jamai après, tant abondós coma lo monde per lo tastar.
La tradicion, ailà, èra de lei dançar a l’entorn de la Sant-Bastian. Mai l’originalitat, a Castèu-Arnós, es que li an de coblets que son ren que sieus. Ne’n vaquí lo tresen : « Filhas e fremas, vautrei que siatz traucadas, avètz pas besonh d’agulhadas : avèm un agulhon – vautres o sabètz pron – que quand jamai plòuriá, totjorn aquò intreriá… » Emai lo seisen : « Vendèm lo lach ambé tota sa crèma. Aprochatz-vos, filhas e fremas ! Lo vendèm pas cinc sòus – aquò seriá un pauc tròup – mai dos sòus e demí per vos faire plesir… »