Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 12 février 2011 en lenga nòsta
Sant Fèlis
Per l’Agachaire
Aqueste 12 de febrier, sus nòstes cartabèus, avèm de marcat qu’encuei ei la Sant Fèlis. Sabo pas s’ei son nom que o vòu, e lei menèsse pus facilament que d’autres a la felicitat, mai de sants que li dién Fèlis, ne’n contèm a l’entorn de 70…
Dins lo nombre, avèm un avesque de Marselha, martirisat a Valença en 212, ò un sant Fèlis avesque de Nimes, passat en 407.
Mai l’òm s’acòrda generalament per dire que lo sant d’aqueu jorn èra un Tunisian, avesque de Tibiuca (encuei Teborba, un trentenat de quilomètres a l’oest de Tunís), martirisat en 303. Sa fauta, au temps des persecucions de Dioclecian còntra les crestians, es qu’avián, eu e ses companhs, refusat de liurar lei libres sants e les objècts dau culte, que lei Romans li volián cremar. Respondet eu que tant li agradava, puslèu, que lo cremèsson a eu… Per aquò, li talhèron la tèsta, e ses collègas fuguèron passats au fieu de l’espasa ò condemnats ai minas.
De tot segur qu’es en rapòrt amb aquela istòria de cremeson qu’en lenga nòsta diam pereu de sant-fèlis ais arnas, que tre que veson un lume e mai que mai una flamba, se l’i vènon cremar dessús…