Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 14 décembre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
L’Aigreta
Republicans totjorn, siam au 24 de Frimaire, qu’ei l’aigreta qu’encuei se l’i fai onor.
De pichòt, ai lèu agut aprés a conóisser aquelei fuelhas ponchudas e a ne’n mastegar un pareu, per de dire de ne’n tastar un pauc son costat aigre, qu’es una curiositat rapòrt ais autres plantas de nòstes prats. Se l’apreniam entre colègas, mai ieu ei ma grand que me l’aviá mostrada per lo promier còp, en fent d’èrba per lei lapins. Per còntra, emai me diguèsse qu’aquò èra bon, jamai la li veguèro utilisar en cosina.
Lei diccionaris nos parlon d’aigreta bastarda, d’aigreta d’ase ò d’aigreta fèra, mais saubriáu pas lei destriar rapòrt a son mon. Per còntra, n’ai totjorn remarcat doas menas. Una pichoneta, que ne’n vèn just quauquei brots dins lei badassièras, lo pus sovent sota sei matas. Una fòrça pus gròssa, que fai ela de matas fornidas dins les prats, e qu’es aquela que vau querre per la cosinar.
Lo pus sovent es per ne’n faire de trochas, onte n’en meto lei fuelhas crusas, just un pauc ciseladas, en lei mesclent ais uous quand lei bato. M’arriba pereu, quand me fau una levada de cabrit (just sautada a la sartan), de ne’n botar a la fin una ponhada ambé d’alhet e de jovert, emai un pauc de jus de citron. Mai, de la vida, qué que ne’n faguessiatz, la fètz jamai coire avans, qu’autrament semblarà just d’espinarcs !
Jean-Yves ROYER
