Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 1 de febrier dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Jorn de Baguier
Siam encuei au 3 de Pluviòse, au dire dau calendier republican, onte festeja lo baguier (ò laurier, ò encar lausier). Pas besonh de tornar parlar de sa plaça dins nòstes cosinas. Mai aviá autre temps d’emplecs medicaus, ara pron oblidats.
Un d’aqueles emplecs l’ai descubert fai d’annadas d’aquò, au temps qu’aviáu encara ma paura grand. Un jorn m’èro mes en tèsta de veire un pauc se seriá capabla de comprendre de gascon medievau… Aviáu crompat una edicion sabenta, sensa revirada, de recèptas medicalas dau sègle XV « en langue vulgaire des Pyrénées ». L’aviáu fisat a ma grand en li demandent d’assajar de ne’n legir un pauc quand n’auriá lo temps.
Quauquei setmanas après me venguet dire : « Sas, aquelei recèptas, ieu lei conoissiáu quasiment totes. Pasmens n’i a una que la sabiáu pas. Es per lo mau de garganta e lei dolors dau pieg, mai per mon anfisèma de tot segur que deuriá faire… »
La recèpta èra una mena de pegomàs que se deviá faire en trissent de fuelhas de baguier, plegar aquela podra dins un linge, lo saussar un moment dins d’aiga quasi bolhenta, e plaçar puei aquò sus lo bas dau còu. Sabo pas s’avètz agut pilat au mortier de fuelhas de baguier, mai l’i passèro quasiment una ora de temps, que lo pielon lo crenhon pas gaire… E jamais assajèro plus de testar les conoissenças de ma grand en lenga nòsta…
Jean-Yves ROYER
