Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 15 de març dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Loïsa
Mon cartabèu me ditz que se festeja encuei santa Loïsa, e que se conoissètz de filhas ò de fremas que li dison ansin, ei lo jorn de pas les oblidar se ne’n siatz pròchis. Ieu, de Loïsa n’ai conoissut qu’una, que deu èsser mòrta despuei un brave moment… Mai fai quauques annadas qu’es un pichòt nom que tòrna de mòda, coma quasiment totei les prenoms ancians.
Ara, se saup pas gaire qunta èra quela santa que li disián ansin, e s’èra pas per escriure aquesta cronica, penso pas qu’un jorn me seriáu pausat la question… Pasmens fuguet una frema pron celebra, amiga de sant Vincenç de Paul, que fondet ambé son ajuda, en 1633, la Companhiá dei Filhas de la Caritat.
Se sonava Loïsa de Marillac, d’una familha que se disiá nòbla e originària d’Auvernha, de Marlac ò de Marlhac. Filha bastarda, que jamai conoisset sa maire, la fisèron a de religiosas dins un convent ont aviá una tanta. Viviá fòrça mau son estat, e de lònga l’ànsia e la culpabilitat la roigavon. Quand assaget de se faire capucina, la vouguèron pas, de tant que de lònga malautejava. Li faguèron puei esposar un bòn borgés que se sonava Le Gras.
Aquò l’apasimet un pauc, e n’aguet un fiu ; mai son òme venguet malaut e se retrobet veusa. Lo rescòntre ambé sant Vincenç la menet a una vida de caritat fòrça engatjada per la paurilha, lei malauts, ò lei galerians.
Jean Yves ROYER
