Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 22 de març dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La Platana
Au dire dau calendier republican, siam encuei lo Duodí 2 de Germinal, qu’aquò ei lo jorn de la platana. En occitan se ditz pereu lo platanier, mai en Provença la platana ei la forma majoritària.
Aquel aubre es un element màger des païsatges miegjornaus, qu’ombregèsson les ostaus, les camins, lei rotas, les cors, lei rius e canaus, les plaças ò placetas… Enfin, quand diso es, deuriáu bensai puslèu dire èra, de tant que nòstes platanas que son pas encar mòrtas, malautejon e son per crebar. E fai pietat de lei veire quand estalon paurosament sei fuelhas, passidas quitament avans d’espelir, poussosas e blancassas…
Coma non aguer pas lo langui dei voutas verdas e frescas onte landaviam ? Dei fuelhas acoloridas una vesprada autonenca au soleu tremont ? De l’ombra doça d’estiu quand dinnaviam dessota ? Auriáu jamai pensat que les paraulas ninòias de la masurcà de Sant-Andiòu dau paure Charlon Rieu prenguèsson un jorn una sabor a nostalgiá… « Ais platanas de la plana, nos convida Sant Vincenç. Que de chança ! Per la dança, vèn de s’abocar la tramontana… »
E lei vèrs que compausava, en 1874, Gracian Charvet me semblon ara de granda poësia, paurei desplatanats que siam : « Quand lo calabrun, sota lei platanas, Vèn de cauta-a-cauta e s’ennegresís, Ailalin, subran, au bot de l’andana, Una estela d’òr s’atuba e lusís. »
Jean-Yves ROYER
