Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 12 d’abriu dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Coador
Lo calendier revolucionari nos mete encuei a son Decadí 30 de Germinal, e ne’n consacra lo jorn au coador. A temps passat un coador (que li dison pereu covador), aquò èra just un nis per far coar lei galinas.
De pichòt, nòste galinier èra un ancian estable, onte lei galinas s’ajocavon dins lei grúpias clafidas de palha, ò se quilhavon sus de bastons tancats dins lei muralhas. De bastons que ma grand li disiá de polars. Quand sentiá qu’èra lo moment, que vesiá qu’una galina èra coadissa, metiá un niau a l’endrech que li semblava lo melhor per aquò, au canton darrier lo clapier, ont aviá un pauc escartat la palha a l’entorn, que semblèsse dejà un nis.
Lo nòste de niau èra de fusta, pintat de jaune, e compreniáu pas tròp coma lei galinas s’engarçavon amb aquò… Pus tard, ma maire se ne’n servet per sarcir les caucetas. Totjorn es que marchava, e tre que nòsta galina aviá pondut un uou a costat dau niau, ma grand n’apondiá una dotgena d’autres, e lo pretzfach començava. Mai desenant aquela galina se sonava la cloca, per de rasons que m’escapavon completament…
Ben entendut, aquela cloca – cloca siegue – de tres setmanas de temps la faliá pas embestiar, e encar mens li anar regardar ses uous de tròp pròchi quand se levava per anar beure e manjar. Maugrat mon enveja de veire se les pichons polets èron pas naissuts…
Jean-Yves ROYER
