Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 30 d’octobre de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Ange d’Acri
Entre totei lei sants e santas que nòste calendier lei celebra aqueste 30 d’octòbre, per encuei s’acontentarem d’un benurós.
Se tracha d’un capochin calabrés, que viviá entre la fin dau sègle XVII e lo començament dau XVIII. Capochin venguet d’abòrd que, jovenet, es un capochin qu’aguet per mèstre. Aqueste li aviá aprés a meditar cada jorn sus la Passion de Jèsus, doas ò tres oras de temps, e a comuniar lo pus sovent possible.
Amb aquò, ben entendut, quand prenguet sei dètz-e-uech ans, rintret en cò des Capochins. Mai bota, sembla qu’aquela vida, fin finala, li agradava pas de rèsta, e mai d’un còp ne’n sortet que n’aviá son pron… Jusqu’au jorn que prenguet la decision de se l’i tenir per de bòn. Èra sa dralha e, au jorn de sa promiera messa, se tombet en extasi après la consecracion – ce que li arribet puei pron sovent.
Pasmens, aviá un problèma gròs : la predicacion, que li tirava abòrd pena. Escriviá ben ses prònes, mai après se ne’n rapelava plus ! Coma voliá far lo missionari, aquò fasiá pas tròp son afaire… Adonc demandet a Dieu que li faguèsse quauquaren… Eu li diguet soncament de pas tant s’embarlificotar dins sei dires, e de parlar lo pus simplament possible… Adonc laisset tombar escrichs e libralha, se ne’n tenguet ais Escrituras, e desenant venguet un grand predicator que tot lo monde lo badavon…
Jean Yves ROYER