Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 11 juin 2011 en lenga nòsta.
La Maire-Seuva
Per l’Agachaire
Tridí 23 de Prairial. Lo calendier republican festeja encuei un bartàs, que ne’n veso gis d’autre qu’aguèsse en lenga nòsta tant de noms diferents…
Lo pus vièlh, que sente encara a son latin, e se retròba quasi parier en francés, ei lo cabrafuèlh ò cabrifuèlh. Li diam ansin dins mantun endrech, emai en Provença siegue puslèu conoissut coma maire-seuva (cu saubriá ne’n dire lo perqué ?) e pereu de pandecosta, ce que se compren mielhs d’abòrd qu’ei lo moment que fai sei flors. Mai avèm encara baneta, chuca-mèu, coteta, engraissa-cabrit, licha-cabra, luòc-rande, maneta, pè-de-sant-joan, sabaton… Lo temps de ne’n debanar la tiera, auriá lo temps de se passir !
Dins nòstei letras, lo pus ancian emplec que n’ai en tèsta, ei dins lo roman de Flamenca. A la fin d’una fèsta, entre cants e musicas, « L’uns viòla’l lais del Cabrefòlh ». Èra aquò una òbra de Maria de França, onte Tristan ditz entre eu a Isauda : « Vos rapelètz de l’aubre qu’a son pè es plantat de cabrafuèlh ? Eu monta, s’estaca e enròda lei brancas. Semblon a dos viure lòngtemps sensa que ren les pòsque desseparar. Mai se l’aubre creba, parier fai lo cabrafuèlh. Ansin de nautrei, bèla amiga. Pòdo pas viure sensa vautrei, nimai vos sensa ieu… »