Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e doi ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 17 de mai dau 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Desconfinats…
Doas setmanas fai, m’imaginavo encuei gai e desconfinat, faire la nòça en Daufinat, e gitar nòstei masquetas a la ribièra… Mai bota, se desconfinats ara o siam, jamai tant de masquetas nos an tapat e la boca e lo nas ! Au començament èron blancas, puei bluias de còps que l’i a. Mais ara que tot lo monde, ò quasi, ne’n retalha e ne’n cordura, n’avèm de totei les colors, que totara l’òm se creiriá encara en temps de Caramentrant…
Adonc a ma cançon encara confinada, mai clafida d’esperança per lo bèu mes de mai venent, podriáu apondre desenant un coplet pas tant galòi, e que diriá : « Ara siam ben desconfinats, Mai lei masquetas fau gardar ; Caramentrant aquesta annada, Tant veirà plus son acabada… » E quant de temps deurem encara anar per òrta, lo morre escondut darrier d’estraças de tota mena, quand es pas ambé d’aisinas qu’an pas color d’èstre, e que degun saup tròp qué sistèma es aquò ?
Mai benlèu qu’aquela istòria de nòça en Daufinat parlava pas a tot lo monde ? Èra l’evocacion d’un coplet dau « Brandi dei gusàs » (a Lardièrs li dison lo « Brandi des cropatàs ») que ditz : « Ara qu’avem tot acabat, Farem la nòça en Daufinat » e aponde : « I anarem totei, i anarem totei, l’i amenarem nòstes enfants, E la jornada serà pagada, Coma se trabalhaviam ! » E bota, vaquí de paraulas qu’ara parlon a pron de monde…
Jean Yves ROYER