Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e doi ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 24 de mai dau 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Un sant confinat
Lo confinament qu’avem viscut, penible que penible qu’aguèsse poscut èstre per pron de monde, èra tres còps ren rapòrt a’n aqueu que fuguet la vida de pron de sants e santas – emai eles o aguèsson chausit. Farai pas l’inventari d’aquelei biais de confinament que, de bauma en ermitatge, an agut isolat tant de gènts, tafurats per l’enveja de se sanctificar ; m’acontentarai de dire quauquei mots d’un dei sants dau jorn, Simeon l’Estilita lo Joine, d’abòrd qu’avans eu n’i aviá agut un vièlh.
Aquesto èra d’Antiòcha, l’actuala Antakya dau sud de Turquia, onte viviá au sègle V. Comencet jovenet d’anar viure quilhat sus una colona, d’abòrd qu’ei d’amondaut que sei dents de lach li tombèron ! Aquò a l’imitacion d’un mèstre, sonat Joan l’Estilita, que lo prenguet amb eu sus sa colona, avans qu’aguèsse la sieuna per eu solet, que ne’n changet puei mai d’un còp, les prenent totjorn pus nautas !
Ailamont, dison que se norrissiá soncament dei brancas d’un aubre de la montanha, que d’admirators li anavon quèrre, e lei montava amb una còrda ; mai sabèm pas se ne’n estacavon un fais, ò s’èra dins un baneston… Fuguet de’n promier nomat diacre, puei prèire a la fin, que per aquò d’avesques deguèron l’i anar amb una escala per la ceremònia… E, sempre quilhat après seissanta-e-uech ans adaut, passet lo 24 de mai de l’an 597.
Jean Yves ROYER