Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 28 de març de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Per Ramèus
Au promier plan des tradicions provençalas d’encuei, i aviá aquela de manjar per dinnar una salada de ceses. Dins ma familha o fasiam d’abòrd que sempre s’èra agut fach, sensa donar mai de rasons ni cercar d’explicacions. Pus tard n’ai conoissut una : una istòria de batèu cargat de ceses arribat a Marselha en temps de famina, e qu’auriá sauvat lo monde. E l’òm cresiá pereu que de manjar de ceses just aqueste jorn empachava tot l’an d’aguer de flaironcs…
Despuei n’ai aprés doas autrei. L’una de l’ase que montava Jèsus aqueu jorn d’aquí e que, en se sarrent de Jerusalem, se seriá arrestat per manjar de ceses dins un champ.
L’autra la contava Mistral una annada dins « L’Alhòli », e sabo pas se l’aviá reculhida ò inventada, mai n’ai pas trobat d’autra version. Aquí se trachava d’un ermàs pròchi Jerusalem, sonat lo Campàs dei Ceses. Lo dimenge d’avans Pascas, Jèsus que passava per aquí veguet un òme que samenava de ceses. Eu qu’aviá fam li demandet ce que samenava, que tant se ne’n manjariá ben una ponhada. L’òme, qu’èra un gròs raspi, li respondet que samenava de pèiras. A bòn, te faguet Jèsus. Adonc se samenes de pèiras, de pèiras reculhiràs. De que se passet après ? O escriu Mistral : « E, desempièi, la terro s’enermassiguè subran. E aqui, au Champ di Cese, noun i’aguè jamai plus que de clapo e de caiau. »
Jean Yves ROYER